Sinds afgelopen vrijdag breng ik m’n tijd door in Thailand. Aangekomen in Bangkok. Een nogal hectische stad lucht zo dik als zware shag. Ik heb me verbaasd over de absolute chaos die er lijkt te heeren. Gebouwen waar lukraak verdiepinkjes bovenop zijn gezet, electriciteitsdraden die op rare manieren zijn vastgeknupt, brommertjes waarop op rare manieren gasflessen worden vervoerd et cetera.
Bangkok lijkt een beetje een noodzakelijk kwaad. Hectisch, luidruchtig, vies, maar op een bapaalde manier ook wel charmant. Her en der zie je heel verrassend piekfijn onderhouden gebouwen. Tempels, het paleis van de koning, monumentjes. Dat soort zaken.
Gisteren werd het nieuwe jaar ingeluid; volgens de Chinese kalender is het jaar van de draak gisteren begonnen, en dat was een aanleiding voor ontzettend veel vuurwerk, gebeden voor overleden voorouders, het verbranden van nepgeld – ook voor de doden en meer rituelen. Dat leeft hier heel erg. Vorige week kon je al zien dat men voorbereidingen trof; palmbomen die volgehangen worden met lampionnen en miljoenklappers.
Als echte toerist heb ik wat gebaande paden gevolgd tot buiten Bangkok. Het grensgebied met Myanmar, waar niet zo lang geleden nog een soort guerilla gaande was, is nu een fraai heuvelachtig gebied waar het ene resort grenst aan het volgende. Iedereen komt voor het landschap, maar doordat iedereen komt, verrommelt dat landschap juist ook weer…
Een volgende stop; de brug over de Kwai. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebouwd door dwangarbeiders, nu is de brug nog altijd in gebruik, en de nabijheid ervan is verworden tot een groot toeristencircus. Marktkraampjes, harde muziek, winkeltjes, restaurants, breakdancers.
Morgen ga ik met een tour mee, tempels bekijken. Ik hou m’n hart vast.

Ook een manier om 2011 af te sluiten… de Australische toeriste Erin Langworthy sprong aan een alastiek van de 111 meter hoge brug naast de majestueuze Victoria Falls – die ze vervolgde met een vrije val van ruim 20 meter hoogte, en een stukje zwemmen door de stroomversnellingen van de Zambezi met vastgebonden benen… Da’s pas extreem sporten!

Bijna 10 jaar geleden stond ik zelf op die brug, en ook mijn eerste bungeesprong was op die plek. Een mooie ervaring, en veilig. De afgelopen 17 jaar is er meer dat 150.000 keer gesprongen en met uitzondering van mevrouw Langworthy verliep dat altijd zonder kleerscheuren. Al maakt het dat niet minder spijtig dat zij een deel van haar vakantie in een ziekenhuis in Zuid Afrika door heeft moeten brengen. Sterkte, meisje.

Leesvoer:
Terror bungee fall like being slapped: tourist – 9news (sensatieverhaal)
WA girl survives bungee cord snap – PerthNow (netraal maar kort)
Aussie tourist survives Vic Falls bungee accident – The Standard (informatief)

Vrijdag was er een persconferentie over de Polderberg. Wat begon met een wild idee in een column van ex-wielrenner Thijs Zonneveld ís nu al een berg. Een berg ideeën.
Zoveel ideeën dat het stadium van luchtfietsen voorbij is, en er voorzichtig begonnen kan worden met een haalbaarheidsonderzoek.
De bijeenkomst wordt geleid door Johan Apperloo, die in het begin maar heel kort het woord neemt. Er staat namelijk iets veel belangrijkers op het programma; geestesvader Thijs Zonneveld, managing director van USG Innotiv John Herfkens en voorzitter van Stichting Haalbaarheidsonderzoek Die Berg Komt Er! Ben Rogmans tekenen gebroederlijk de sponsorovereenkomst waarmee USG Innotiv hoofdsponsor wordt van het haalbaarheidsonderzoek naar de Polderberg. Er volgt applaus.
John Herfkens glimt en geniet duidelijk, en desgevraagd geeft hij te kennen waarom. De Berg is op dit moment het grootste en meest ambiteuze kennisplatform van Nederland en misschien zelfs van de wereld. Zelfs als de Berg er fysiek nooit komt, levert hij ons wel antwoorden op vragen die nu mischien nog niet eens gesteld zijn.

Thijs Zonneveld neemt het woord, en biecht eigenlijk meteen op dat hij de column waarin hij naar voren kwam met de suggestie dat het voor de wielersport mooi zou zijn een berg te bouwen eigenlijk niet in durfde te sturen. Geef hem daarin eens ongelijk; een kunstmatige berg, vol mooie klimmetjes en afdalingen voor fietsers. Durf je daarover te beginnen in een land waar alles wat zich verheft boven het maaiveld vakkundig wordt vertrapt en geplet?
Gelukkig was de overtuigingskracht van zijn proeflezende vriendin sterker dan zelfcensuur. De column die aan de wieg stond van de Polderberg werd gewoon ingestuurd en geplaatst. Terwijl Thijs zijn verhaal doet, verschijnt op het projectiescherm achter hem een uitspraak van Albert Einstein. “If at first, the idea is not absurd, there is no hope for it.”

Jan Henk Tigelaar van DHV is de volgende die een praatje verzorgt. Hij vertelt hoe en waarom de Berg een productie- en opslagplaats van electriciteit kan worden. Niet alleen waait het op hoogte harder, wat het een ideale plaats maakt voor windturbines. Een meer op een flank van de Berg kan worden gebruikt voor energieopslag; als het waait dan pomp je er water in, is er vraag naar electriciteit, dan laat je hem via een waterturbine leeglopen.
Datzelfde water is ook voor iets anders te gebruiken. Voedsel. Hoewel de Aarde bekend staat als de blauwe planeet, is 97% van al het water zout water, en van de resterende 3% is maar 1% geschikt voor consumptie. Nu er meer dan 7 miljard mensen op de wereld zijn is het hoog tijd efficiënter met grondstoffen om te gaan dan we tot nu toe doen.
Tegenwoordig is het meer regel dan uitzondering dat ons avondeten een reis van drieëndertigduizend kilometer achter de rug heeft; vis uit de Indische oceaan, boontjes uit Kenia… De Berg biedt ruimte aan een efficiënte manier van voedselproductie; plantenparadijsjes, waarin op een klein oppervlak veel groenvoer verbouwd kan worden, in geconditioneerde ruimtes zonder beestjes of schimmels, dus zonder ook maar een druppel gif. Gedoseerde watertoevoer, alleen als de plant het wil, en LED-lamper die precies die lichtfrequentie uitstraalt die het plantje ‘t fijnst vindt om bij te groeien. Geef de plant wat hij lekker vindt, en hij geeft ons terug wat wij lekker vinden.
Jan Henk sluit af door te melden dat een berg niet alleen nuttig en duurzaam is, maar bovendien erg leuk. Het is zijn ambitie dat de Olympische Spelen van 2028 op de Polderberg gehouden kunnen worden.

De volgende spreker is Wilco Bos van TransTec. Hij vertelt over de impact die een door mensenhanden gemaakte berg zal hebben op het klimaat. Rondom de berg zal wat wolkvorming ontstaan, en die zal ook uitregenen. Vanaf ongeveer 500 meter boven NAP betekent dat; sneeuw! Daarnaast zal in de luwte van de berg een nog zachter en gematigder microklimaatje ontstaan dan we nu al hebben in Nederland. Het zou kleinschalige wijnbouw mogelijk maken, op een manier als je dat bijvoorbeeld ziet vlakbij zuidmuren van oude kloosters.
TomTom heeft onderzoek gedaan naar de impact die een berg zou hebben op ons wegennet. Het is tenslotte de bedoeling dat er ook recreatie plaatsvindt, dus mensen moeten er naartoe kunnen en willen komen. De Berg wordt vergeleken met Disneyland Parijs. Die trekt jaarlijks 15 miljoen bezoekers – maar door de goede ligging van dat park in het Europese wegen- en spoorwegennet zijn er maar liefst 17 miljoen mensen die op minder dan 2 uur reisafstand van Disneyland wonen.
Op de Berg zelf is uiteraard geen plaats voor auto’s. Binnenin is plek zat voor metro’s die je snel van punt a naar punt b brengen, en voor vervoer in hoogte is een lift ideaal. Er wordt gedacht aan dubbeldeksliften als je nu ziet in Toronto, of supersnelle liften. De snelste personenlift vond je jarenlang in Taiwan, straks heeft Sjanghai de snelste, maar als het aan Wilco Bos ligt vinden we de snelste lift ter wereld straks in Nederland.

Ka-Lung To van Oranjewoud is de volgende die het podium betreedt. De Polderberg wordt een soort van Legoberg door zijn betoog, waarin hij het belang van modulair bouwen benadrukt. Door te bouwen in delen, is sneller en efficiënter te bouwen. Het maakt het mogelijk sneller te beginnen met bouwen – in de eerste fase zou er bijvoorbeeld begonnen kunnen worden met een kunstmatige heuvel van enkele hondereden meters hoog, waarin wonen, voedselproductie, energieopwekking en recreatie alvast samenkomen. In wezen niet meer dan een fors flatgebouw, maar dan in het landschap ingepast om eruit te zien als berg. Nadat deze zijn investering heeft terugverdiend, zou aan de buw van de volgende unit begonnen kunnen worden. Iedere module zou zelfdragend moeten zijn. Niet alleen qua constructie, maar ook in financieel opzicht; elk stukje Berg moet onafhankelijk van de rest voorzien in een behoefte en z’n investering waard zijn. Behoeftes kunnen veranderen. Door een megaproject niet van de grond af in een keer te ontwikkelen en bouwen, kan met de tijd worden ingespeeld op veranderende behoeften en kan gebruik worden gemaakt van nieuwe technieken.
Ka-Lung vertelt trots dat de afgelopen maanden zo’n 80 profesionals uit iedere tak van sport, van architectenbureu tot ingenieursburo en van universiteit tot onderzoeksinstituut, hebben gebrainstormd over de (on)mogelijkheden, en dat er vandaag een nieuwe fase is aangebroken. 2012 zal het jaar zijn waarin het haalbaarheidsonderzoek plaats zal vinden. Van hele basale dingen als het uiterlijk dat de berg moet krijgen en hoe je zoiets esthetisch in het landschap past, tot diep inhoudelijke zaken. Hoe steil kun je de wanden maken, welke materialen gebruik je ervoor en hoe verdeeel je het gewicht gelijkmatig op de ondergrond, zonder spanningen of verzakkingen te veroorzaken? Ka-Lung ziet de Berg als het toekomstige visitekaartje van Nederland.

Als laatste komt Ben Rogman van de Stichting Haalbaarheidsonderzoek Die Berg Komt Er! aan het woord. Hij spreekt de verwachting uit dat er komend jaar 1 tot 2 miljoen nodig zal zijn een fatsoenlijk haalbaarheidsonderzoek uit te voeren. Dit hoopt hij binnen te halen via sponsoring, de verkoop van certificaten en wielershirts. Van de laatste zijn er al enkele honderden verkocht.

Ter afsluiting wordt de film van architectenburau Hoffers | Krüger vertoond, als een soort levendige impressie van hoe het er allemaal uit zou kunnen gaan zien. Indrukwekkend, en nu al gedurfd en ambitieus. Hierna krijgt de pers de kans vragen te stellen.
Er wordt gevraagd in hoeverre gemeentes geïnteresseerd zijn in een berg binnen hun grenzen, of er al een voorkeurslocatie is, wat het zou gaan kosten, of het de bedoeling is een bergenbouwbedrijf te beginnen, of alleen de nu samenkomende technieken te gaan exporteren, waarom USg Innotiv heeft besloten dit project te gaan sponsoren, en vanaf welke hoogte er – al dan niet eeuwige – sneeuw valt te verwachten.

De jongens achter het bureau laten er geen onduidelijkheid over bestaan; dit project is een groot avontuur waar ze vroeger niet eens over hadden durven dromen. Los van of er ooit een door mensenhanden gebouwde berg zal verrijzen, heeft dit project een boel mensen bij elkaar gebracht die gebroederlijk nadenken over belangrijke toekomstvragen. Zonder daarbij in de eerste plaats aan hun eigen winkeltje te denken, maar in het belang van een groter geheel. De berg is nu al een metafoor. Een metafoor voor een nieuwe, duurzame, bewuste samenleving. Verantwoord, maar ook leuk en stiekem zelfs een beetje hedonistich. Die berg? Die komt er niet. Hij is er al.

Het is Wereldaidsdag. Daar hoort een stukje rubber bij. Of een lampje.

Terug op Marco Island, de plek waar ik een klein maandje geleden het vuurwerk op onafhakelijkheidsdag bekeek, besluit ik het lokale filiaal van Publix te bezoeken, en zie daar een 12-pack Grolsch. Import. In de koeling…. uiteraard neem ik naast een pak koffie dit 12-pack mee naar huis. Lijkt me heerlijk met dit warme weer.
Vreemd genoeg valt ‘t me tegen. Voor m’n gevoel smaakt het wrang, bijna vies. Ik kan het niet goed plaatsen… Waar het aan ligt? Het klimaat, misschien?

Een bijzondere plek om te stoppen, vlakbij Gainesville, is het Don Garlits Museum of Drag Racing. Garlits wordt beschouwd als de vader van het dragracen, en hij heeft een behoorlijk aantal snelle wagens gebouwd, die je hier kunt bezichtigen, met wat andere bijzondere zaken. In een aanpalend gebouwtje staat een aparte collectie bijzondere en klassieke auto’s dicht op elkaar geparkeerd. Lieflijk beschreven op bordjes waarop bijvoorbeed wordt vermeld dat het motortje spint als een katje.

Van een heel andere orde is het casino in Tampa. Gebouwd op grond die is toegewezen aan de Seminole. Ik stop hier om wat te eten, maar voordat je in het restaurant bent word je door een forse zaal vol fruitautomaten geleid. Oudere mensen in korte broek die met een sigaret in de hand het pensioen van hun kinderen vergokken. Iedereen heeft tenslotte een hobby nodig.

Het eten smaakte prima, maar kan niet voorkomen dat ik een stukje verder op mijn route naar het zuiden nogmaals stop bij een eetgelegenheid, een filiaal van Waffle House – voor een bak koffie en, al is het al middag, ontbijt.

In het zuiden van Georgia kom ik terecht in het stadje Americus, hoofdstad van Sumter County. Het ziet er klein en authentiek uit. In het welkomstcentrum, dat wel heel erg is ingericht op de bekendste inwoner van Sumter County; Jimmy Carter.
De man die het welkomstcentrum bemant is duidelijk om een praatje verlegen. Hij krijgt de TV niet aan de praat (ik wel) maar hijzelf lult als Brugman, en houdt dat moeiteloos een uur of 2 vol. Uiteindelijk wil hij me introduceren aan een dame van ongeveer mijn leeftijd, maar het eethuis waar zij werkt is op maandag gesloten. Soit.
Wel open is de Global Village van de organisatie Habitat for Humanity; een NGO die overal ter wereld huizen bouwt ten behoeve van de armen. In hun Global Village is te zien hoe huisjes in sloppenwijken worden gebouwd, en staan huizen zoals Habitat for Humanity ze zelf bouwt.
Ook heel interessant om te bezoeken is het boerderijtje waar Jimmy Carter opgroeide. Net als de school in Plains waar hij als jochie lessen volgde is het eigendom van de staat en ingericht als een soort van museum.

Mijn eerste serieuze stop op de terugweg naar het zuiden is Lynchburg Tennessee. Het was in eerste instantie mijn bedoeling het bruisende nachtleven van Nashville tijdens de late uurtjes van de zaterdagnacht te gaan verkennen. Die verkenning bleef beperkt tot verdwaasd ronddolen door verlaten straten om vier uur ‘s nachts. Er is hier genoeg te doen, maar niet meer op dit tijdstip.
De eerste echte stop is dus Lynchburg. Een stadje met een kleine vierhonderd inwoners. De eerste die ik tref is Big Jim, de ietwat gezette uitbater van het winkeltje Hillbilly Jim, die vooral shirts en zelfgemaakte sausjes verkoopt. Wie er nieuwsgierig naar is; ik heb geïnvesteerd in een jampotje met zijn hot sauce. Kom maar proeven als ik terug in Nederland ben.
Boven deze winkel is een restaurantje waar je prima kunt ontbijten, en daarna volgt uiteraard een bezoek aan dat wat dit kleine stadje toch wereldberoemd maakt. Jack Daniels. In tegenstelling tot Jim Beam, waar pas volgend jaar de distilleerderij zelf toegankelijk is, krijg je bij Jack Daniels de kans een blik te werpen in de stokerij zelf.
Het ziet er oud en authentiek uit, al is er wel een deel geautomatiseerd en bedienbaar vanuit een geluidsdichte bedieningsruimte. ‘An impressive control room’ volgens een van de overige deelnemers aan deze excursie.
Wat Jack Daniels zo bijzonder maakt is hun gebruik het product te filteren door een koolbed, voordat het ‘t vat in gaat. Druppelsgewijs wordt de drank verspreid over het houtskoolbed, en na een reis van 4 dagen komt het er zachter en lieflijker dan eerst aan de onderkant weer uit.
In tegenstelling tot de stokerij van Jim Beam mag er bij Jack Daniels niet geproefd worden na afloop van de excursie. Vandaag zijn er daarvoor zelfs 2 redenen; Lynchburg ligt in Moore County, en daar is de drooglegging nog steeds van kracht. Bovendien is het zondag, en op zondag mag in de staat Tennessee überhaupt geen alcohol geschonken worden.
Er wervend over praten mag wel; al is het voor iedereen boven ‘t budget, we krijgen alles te horen over de mogelijkheid een heel vat te kopen – dat zijn ongeveer 250 flessen.
Wat tijdens de rondleiding zelf niet wordt verteld is dat Jack Daniel zelf hier vlakbij begraven ligt, en het graf is erg herkenbaar door de twee witte metalen stoelen aan beide kanten van de grafsteen.

Aan het begin van de middag, na een gesprekje met een ouder stel dat rondtoert op hun Harley, ga ik verder zuidwaarts. Dit leidt me over mooie heuvelachtige weggetjes met haarspeldbochten, die ik persoonlijk prettiger vind rijden dan de snelweg rond Chattanooga – die is namelijk ook bochtig en bultig, en aan beide kanten word je continu ingehaald door vrachtwagens die 70 mijl per uur niet hard genoeg vinden. De alternatieve route, achter, brengt me bij twee mooie stukjes natuur; een natuurlijke brug en de Buggytop Cave Trail. Een voor mijn doen nogal vermoeiend wandelpad met steile beklimmingen en afdalingen en smalle schraggelpaadjes vlak langs de afgrond. De koele grot aan het eind van ‘t pad, waaruit een beekje ontspringt, maakt veel goed. Jammer dat ik geen zaklamp bij me heb.

Mijn weg vervolgend wacht me een verrassing. Als ik Tennessee achter me laat, kom in niet in Georgia terecht, maar in Alabama. Compleet met houten huisjes met longhorn-schedel boven de voordeur en mensen op schommelstoelen op de veranda. Plus rijen en rijen bomen die hebben gestaan op plekken waar tornado’s langskwamen, en daardoor als luciferhoutjes zijn afgeknakt.

Terug op de plek waar ik ruim een week geleden m’n rondritje door het midwesten begon, wederom een uistapje naar de gevarieerde staat Missouri. Eerste stop is Boomland in Charleston. Een stadje met nog geen 5000 inwoners, maar wel een enorme winkel waar je het hele jaar door vuurwerk, cederhouten kistjes, sigaretten, shirts en kruidenierswaren kunt kopen. Nu is het rustig, maar in de eerste week van juli schijnt het hier een gekkenhuis te zijn.
Over gekkenhuis gesproken; de volgende stop is een restaurants. Lambert’s in Sikeston. Voordat je hier kunt eten, kom je op een wachtlijst. Pas als je nummer wordt omgeroepen krijg je een tafel toegewezen in, met alle respect, een ordinaire vreetschuur. Het handelsmerk; de warme broodjes die niet over de toonbank gaan, maar worden toegeworpen aan wie de moeite neemt z’n hand op te steken en ‘hot rolls’ roept. De andere bijgerechten krijg je gelukkig gewoon liefdevol op je bord geschept. Het eten zelf is niet bijster speciaal. Country food, noemt men het, maar stiekem is het gewoon de Hollandse pot. Roast beef is draadjesvlees, meat loaf een uit de kluiten gewassen gehaktbal, mashed potatoes is aardappelpuree en tators zijn gebakken schijfjes aardappel. De porties zijn groot genoeg om 2 dagen van te eten, dus wacht niet totdat je broek knelt, maar vraag tijdig om een doggiebag.

Bowling Green is de op 2 na grootste stad van Kentucky, maar in tegenstelling tot Louisville en Lexington heeft het geen honderdduizenden inwoners, maar slechts zo’n zestigduizend. Vergelijkbaar met een stadje als Doetinchem. Niet zo heel verwonderlijk, dus, dat hier weinig te beleven valt. Het spannendste; het hoofdkantoor van Fruit of the Loom zit hier, net als een assemblagelijn van General Motors waar alle Chevrolet Corvettes die sinds 1981 geproduceerd zijn in elkaar zijn gezet. Daarom bevindt zich net buiten de stad een erg mooi museum waar ik me heb kunnen verlekkeren aan mijn geheime jongensdroom…

21 juli is het dan toch tijd Louisville te verlaten en te kijken wat er verderop zoal te zien is. De eerste stop ligt voor de hand; de wereldberoemde Bourbon-trail, zeg maar de Kentuckyaanse variant van de Tuinroete, loopt hier. Wereldberoemde bourbonstokerijen als Four Roses, Wild Turkey en Maker’s Mark liggen hier op een kluitje, vanwege het heerlijk zachte door de rotsen gefilterde water dat hier uit de grond komt. Helemaal gratis het het bezoek aan de stokerij van Jim Beam. Hoewel, de stokerij zelf krijg je alleen van de buitenkant te zien. De rondleiding focust zich vooral op het huis waar Jim Beam zelf woonde, en een bezoek aan ‘t barrelhouse, tot de nok toe gevuld met eiken vaten, gevuld met bourbon. Ruikt heerlijk. De rondleiding wordt afgesloten met een proeverij waarbij 3 verschillende soorten bourbon aan bod komen. Na wat elegant nippen en ruiken aan borrelglaasjes en de nodige aankopen in de souvenirwinkel is het tijd Interstate 65 verder af te zakken richting het grootste grottencomplex ter wereld; Mammoth Cave. Op weg daarheen passeer je ergens de grens tussen de Eastern en de Central Time Zone. Mooi, want dat betekent dat we niet aan het begin van de avond aankomen, maar in de namiddag – ruim op tijd voor een grotexcursie.
Bij vertrek zeikt het van de regen. Gelukkig heb je daar onder de grond geen last van. Waar je wel last van hebt zijn de smalle trappetjes die in de grotten zijn aangebracht, waarop het nogal ongemakkelijk lopen is. De prachtige ondergrondse wereld die je hier voorgeschoteld krijgt maakt echter heel veel goed.

Louisville (spreek uit: Loe-vul) blijkt okee als plek om een tijdje te blijven plakken. Leuke winkels, veel horeca. In restaurants hier is men gewend dat je bij het eten gratis kraanwater geserveerd krijgt, dat wist ik al… maar dat er zelfs café’s zijn die op warme dagen bekers met water uitdelen, om mensen het interieur van hun toko te kunnen laten zien is nieuw voor me. Wel een goede manier om goodwill te kweken.
Iets anders waarover ik me verbaas; aan het einde van de mooie rivierboulevard bevindt zich een parkje. Da’s op zich niet zo bijzonder, maar de fontijn waarin ondanks de duidelijke verbodsborden vrolijk en veelvuldig wordt gezwommen is dat wel.

Gisteren een erg leuk rommelwinkeltje bezocht – die helaas helemeel leegverkocht zal worden door een paar zaakwaarnemers, nu de eigenaar met pensioen is, en het gebouw zelf eigenlijk niet meer zo veilig – en bij mensen thuis traditioneel thuisgestookte moonshine geprobeerd.
Vandaag het historische, maar steeds verder uit elkaar vallend, stadje Cairo bezocht. De stad die bij de overstromingen eerder dit jaar is gered, door verder stroomafwaarts een dijk op te blazen.
Daarna is het tijd een stukje te wandelen. Na een bezoekje aan een klein winkelcentrumpje met allemaal alternatieve winkeltjes in een oud handelscentrum in Makada, is het maar een heel klein ritje naar Giant City State Park. Een rotsachtig bosgebied, waar veel sporen zijn gevonden van menselijke bewoning, duizenden jaren geleden. Mooi gebied.
In de dichtbijgelegen stad Carbondale is een leuk tentje waar bubbelthee wordt verkocht. Koude melkachtige thee met tapiokaballetjes die je drinkt met een rietje. Apart.

Het was een historische dag. In de ochtend een bezoek aan de allergrootste toeristische attractie van de hele straat; Wickliffe Mounds. Een voormalige woonterp uit de Mississippiaanse periode. Halbe Zijlstra zou het vreselijk vinden, want wat je hier te zien krijgt zijn vooral potjes en scherfjes van meer dan duizend jaren geleden. Replica’s, want veel van de originle artikelen zijn gestolen, en de menselijke resten die hier zijn gevonden zijn enkele jaren geleden respectvol herbegraven. Toch geeft het een mooi beeld van hoe het leven hier ooit geweest moet zijn, ver voor de Europeanen de VS koloniseerden.
Een ander stukje geschiedenis vind je een stukje verderop, in het Columbus Belmont State Park. Een rustiek gebied langs de rivier, waar tijdens de onafhankelijkheidsoorlog fors gevochten is. Zandwallen en kanonnen zijn hiervan de stille getuigen.

Voor vandaag was een temperatuur voorspeld van 37 graden, en dat werd ook wel gehaald. Het was een beetje warm, maar wel erg interssant. Het gebied waar ik nu ben, is eerder dit jaar behoorlijk fors overstroomd doordat er nogal wat smelt- en regenwater door de rivieren moest. Om de stad Cairo in illinois te beschermen is zelfs een dijk opgeblazen, verder stroomafwaarts, in Missouri. Dit heeft mooie satellietfoto’s opgeleverd, meermalen geplaatst als NASA Earth Observatory Image of the Day, maar hier ter plaatse zijn de sporen nog goed zichtbaar. Huizen waar de zandzakken nog opgestapeld liggen, complete velden die nog blank staan of woonwagens die meer op woonbotn lijken. Er wordt nog steeds fors water weggepompt.

Het spannendste van de dag was het zoeken en vinden van de lokale dierentuin. In de volksmond spreekt men van de H5 Ranch. Na veel zoeken en vragen bij een overdekte veemarkthal werd deze plek eindelijk gevonden. Niemand, maar dan ook echt niemand te zien. De waakhond blaft niet, maar wil alleen maar wat geaaid worden, en eigenlijk is er qua dieren niets meer te zien dan een boel drommedarissen en wat geitjes. Ommdat het een beetje raar is zomaar op andermans terrein rond te banjeren toch maar een briefje achtergelaten – en daarna op zoek naar een plek om te lunchen. Helaas, het Syrisch restaurant in Cape Guirardeau blijkt gesloten, dus het wordt een broodje met een flesje drinken bij de cornershop, iets verderop. Daarna afkoelen in ‘t winkelcentrum. Eventjes wegvluchten de airco in… en daar volgt een telefoontje; de ranch blijkt nu niet meer het lokale dierentuintje. Dat blijkt de boerderij van de vader van ‘t nieuwe dierentuintje; ‘Lazy L Safari Park’
De grootste publiekstrekker is de giraffe, die een filmrol heeft gehad in de film Evan Almighty.
Voor de rest is het eigenlijk vooral een bonte verzameling exotische huisdieren. Slangen, geiten, reeën, (alweer) drommedarissen – en gelukkig ook een frisdrankautomaat. Wat verfrissing is welkom met dit weer.