Mijn kersttoespraak voor dit jaar? De dagen worden weer langer. Nog even en de boom mag weer naar buiten, en sta je buiten met de bezem vuurwerkresten op te vegen – peinzend hoe het toch kan dat elk jaar sneller gaat dan het vorige.
Hoe staat het met de goede voornemens voor 2011? Het is alweer bijna een jaar geleden dat je die dingen afsprak met jezelf. Ben je ze nagekomen? Nee? Je hebt gelukkig nog een hele week – of een heel jaar 
Hij zat bij de post… de o zo elegante en nuttige kalender voor 2012… plus een setje van 20 Zeldzame-aardemagneten. Handig om met een heel klein magneetje zware dingen aan een magneetbord te bevestigen 
Sinterklaas is alweer terug naar Spanje, maar hij was gul dit jaar…
Maar liefst 2 boeken; eentje over bier, en eentje over de Thaise taal, een bril met daarin plastic folie die zorgt dat je dansende hartjes te zien krijgt als je naar een kaarsvlammetje kijkt, en als klap op de vuurpijl de allernieuwste Kinderen Tegen Kinderen. Die had ik stiekem al, maar dat maakt ‘t niet minder leuk om te krijgen
Dank u Sinterklaasje…
Gisteren ben ik bij de officiële lancering van een mooi Nederlands initiatief geweest; Wakibi. Wakibi is, kort gezegd, een soort ontmoetingsplaats tussen mensen. Aan de ene kant betrokken mensen in Nederland, en aan de andere kant ondernemende mensen over de hele wereld, die een betere toekomst op kunnen bouwen met wat voor ons een klein bedrag is. Het mooie is ook; dat kleine bedrag is geen gift. Je geeft iemand nu 20 euro, maar over een paar maanden krijg je ‘t terug en kun je er opnieuw iemand blij mee maken. In principe zou je daar tot in het oneindige mee door kunnen gaan. Het verdwijnt niet in een bodemloze put, maar volgt de methodiek van Muhammad Yunus. Microkredieten.
Het principe van de microkredieten is niet nieuw, en er zijn ook al meerdere plaatsen waarmee je exact hetzelfde kunt als Wakibi, maar het handige, hier, is dat de hele site in lekker leesbaar Nederlands is vormgegeven, en dat je niet moeilijk hoeft te doen met creditcards endergelijke, maar gewoon met iDeal kunt betalen.
Ik heb gehoord dat Sinterklaas dit jaar al heel veel cadeaubonnen heeft gekocht om op pakjesavond uit te delen.
Boeken:
bol.com | Bruna | Muhammad Yunus – Banker to the Poor
bol.com | Bruna | Dambisa Moyo – Dead Aid
Voor alles is een eerste keer, en sommige dingen moet je gewoon proberen voordat je er een oordeel over kunt vormen. Daarom ben ik vandaag gaan zweven; ik heb een floatingsessie ondergaan bij Blitz Wellness in Heemstede.
Het concept van floaten; een afgesloten cabine met daarin een badkuip, gevuld met water dat op lichaamstemperatuur wordt gehouden.
Binnenin is slechts een zwak licht en LEDs aan het spanplafond geven de illusie van een sterrenhemel. ‘t Is niet de bedoeling daar al te veel op te letten, het idee is juist dat je alles van je afzet en helemaal ontspant. Het water is zo gruwelijk zout dat je erop blijft drijven. Doordat het water dezelfde temperatuur heeft als je eigen lichaam voel je ook dat niet. Het is niet warm en ook niet koud, maar net is net alsof je op een wolkje ligt. Het was m’n eerste keer, dus ik vond het wat moeilijk m’n houding te vinden – niet in de laatste plaats omdat je toch je hoofd weg voelt zakken als je volledig ontspant. Oordopjes zorgen ervoor dat je oren niet vollopen met water, maar het duurt even voordat je compleet beseft dat je écht helemaal alles los kunt laten zonder dat je gezicht onder water verdwijnt. Hierdoor bleef er wat spanning in m’n schouders en nek achter. Juist de plekken waar met een massage lekker gekneed kan worden. Da’s een kwastie van overgave, en de eerste keer gaat dat niet vanzelf – daarna denk ik dat een floatsessie een ontzettend ontspannend rustmoment kan zijn. Een momement waarbij de buitenwereld ver weg is, en de telefoon achterblijft in een ander universum. Een uurtje retraite.
Er is het een en ander te doen over zzp‘ers. Uit het rapport ‘Zelfbewust een Zelfstandige Positie‘ blijkt dat 12% van de zelfstandigen zonder personeel het liefst weer gewoon een baan in loondienst zou willen hebben. Niet heel verwonderlijk; 1 op de 3 zzp’ers heeft een jaaromzet van minder dan € 25.000. Er is zelfs een groep, 13% van alle zzp’ers, die jaarlijks minder dan tienduizend euro aan omzet genereert. Zelfs al zou elke cent die wordt omgezet pure winst zijn… van zo’n bedrag kun je met goed fatsoen niet rondkomen – en niet iedereen in die groep heeft er een inkomen naast. Maar een kwart van de zzp’ers heeft naast z’n bedrijfje ook een baan in loondienst, pensioen of uitkering. Al zouden die twee groepen elkaar volledig overlappen, zelfs dan blijft er, met 750.000 zzp’ers in Nederland, nog een groep van tienduizenden kleine ondernemers over met een behoorlijk karig netto-inkomen.
Wat dat betreft niet zo bijzonder dat SER-lid Grapperhaus spreekt over verborgen werkloosheid. Toch vind ik zijn suggestie in Nieuwsuur dat er een nieuw sociaal vangnet moet komen voor zelfstandig ondernemers wat ver gaan. Er zijn al mogelijkheden voor zzp’ers wat meer zekerheidjes in te bouwen; een inkomensverzekering afsluiten, DGA worden van je eigen BV, of zichzelf niet rechtstreeks, maar met tussenkomst van een payroll– of uitzendbureau aan opdrachtgevers verhuren. Da’s de makkelijkste weg om gewoon vaste lasten af te dragen en na een mislukt avontuur gewoon aanspraak te kunnen maken op WW.
Wie dat niet doet gaat doelbewust dat risico aan. Een keuze voor een lossere relatie met meer vrijheden dan een loondienstbetrekking. Dat is een vrije keuze, en bovendien is er ook voor deze groep nog een vangnet; de bijstand. Als het zo is dat die te laag is om van te kunnen leven, dan moet dàt aangepakt worden. Niet de positie van de zzp’er.
Teruggrijpen op Hotmail, omdat Google’s Gmail niet optimaal werkt vanuit Google Chrome…
Vanuit St. Louis, Missouri is het een uur of vier rijden naar Louisville, Kentucky. Dat is mijn huidige stop. Alleereerst een klooster in Indiana bezocht op de route, en ‘s avonds wat gegeten in het Hard Rock Cafe. Ook Louisville heeft een dierentuin, en wat ook zeker de moeite waard is is de renbaan waar al bijna 140 jaar lang ieder jaar de Kentucky Derby wordt verreden.
Na van de gebaande paden afgeweken te zijn, wordt het platgetrapte voetpad nu trouw gevolgd, en dat leed naar de grote stad St. Louis.
Als goed toerist heb ik hier de brouwerij van Anheuser-Bush bezocht. Dat is gratis, en na afloop krijg je 2 consumpties aangeboden.
Ook gratis is de dierentuin. Dik gesponsord allemaal, maar de moeite van een bezoek zeker waard.
Er is tijd over… de Space Shuttle had een lanceervenster waarbij tussen 8 en 30 juli vele lanceerpogingen ondernomen hadden kunnen worden. Tegen de verwachting in bleek eentje al voldoende. Haast spijt dat ik die duurdere boottocht heb laten schieten … en blij dat ik een nachtje spartaans overnacht heb op een parkeerplaats – met zicht op de helder verlichte Shuttle.
De dag en avond na de lancering heb ik doorgebracht in Cocoa Beach, bij vage kennissen daar…
Eerst fietsen door het dorp, iets drinken bij een soort van makelaar – althans, iemand die vervallen huizen opknapt en doorverkoopt. Keus genoeg hier…
In de avond wederom een barbecue. Deze keer bij twee jongens die niet alleen huisgenoot zijn, maar tevens beide werkzaam zijn bij de mooiste en grootste surfwinkel die ik ooit gezien heb.
De dag erna, 9 juli heb ik grotendeels doorgebracht op het bezoekerscomplex van het Kennedy Space Center.
Had me wat geld gescheeld als ik vorig jaar een jaarabonnement voor dat museum had gekocht, maar je kunt vooraf niet alles weten…
In de middag vertrok ik noordwaarts. Eerst via Interstate 95, daarna binnendoor via State Road 100 naar die andere Interstate die naar Georgia gaat.
De ochtend heb ik zodoende door kunnen brengen in Atlanta.
aan: The Netherlands Consulate General in Miami
mia@minbuza.nl
Marco Island, 6 juli 2011
Zondag 3 juli jongstleden ben ik aangekomen op de luchthaven van Miami. Helaas duurde het een stuk langer dan gepland om de Verenigde Staten binnen te komen. De reden daarvoor; mijn nieuwe paspoort heeft nummer N████K0L9, maar ik blijk mijn ESTA te hebben aangevraagd voor paspoortnummer N████KOL9. Dit leed ertoe dat me werd verweten dat ik mijn bezoek aan de VS niet voortijdig had aangemeld, waardoor ik na de paspoortcontrole nog een goed uur door heb moeten brengen in een wachtkamer achter een electronisch afgesloten deur.
Al kan ik niet anders dan zeggen dat ik daar keurig en respectvol ben behandeld, het zal wel nooit mijn hobby worden lange tijd in dergelijke ruimtes door te moeten brengen – al zouden ze me er verwelkomen met warme koffie en appelgebak met een toefje slagroom.
Dat is de reden dat ik mij meld. Gode zij dank ben ik ondanks mijn verschrijving toch toegelaten tot de VS, maar met het mijn toegewezen paspoortnummer kan ik de komende jaren nog het een en ander verwachten. Niemand verwacht een cijfer in een reeks letters – zeker geen nul.
Het zou daarom in mijn optiek de moeite waard zijn te overwegen de tekens O, 0, Q, 1 en I in het geheel niet te gebruiken bij het uitgeven van paspoortnummers. Ik kan uit eigen ervaring melden dat dit leidt tot verwarring.
Groetend,
Christiaan.
Nu vind ik het een beetje jammer om op een appartementje te wonen. De lucht op de terugweg van werk naar huis was betoverend mooi. Kaarsrechte bliksemflitsen recht naar beneden, en imponerende ontladingen van wolk naar wolk…
Het is weer om op een beschut plekje met vrij zicht foto’s te maken met een sluitertijd van 30 seconden of meer….
Eigenlijk praat ik nooit over de dingen die op m’n werk gebeuren. Niet dat het zo geheim is wat ik doe, maar ik vind het wel zo netjes mijn broodheer met enige discretie te behandelen.
Toch volgt nu een uitzondering. Zoals wel vaker gebeurt heb ik vandaag een uitgebreide buitenronde gemaakt langs een aantal onbemande installaties.
Enigszins verrast was ik toen ik bij eentje daarvan een onbekende auto geparkeerd zag staan met een mannetje erin. Toen ik ineens ook een dameshoofdje boven ‘t stuur uit zag komen werd me ineens alles duidelijk. Het is er het weer voor, dus ik kijk discreet de andere kant op… maar zoek de volgende keer een hotelletje op, okee?
