Zo aan het eind van de lente is het tijd voor de voorjaarsschoonmaak. Ramen tegen elkaar open, en op de computer de stream van Cultura24, waarop de hele dag optredens vanaf Pinkpop worden vertoond.
De oogst; € 167,50 aan Irischeques, een platenbon van 40 gulden en voor 20 euro bioscoopbonnen. Allemaal nog geldig 
Eens in de zoveel tijd is het leuk naar een voorstelling van Boom Chicago te gaan. Zo ook gisteravond.
Geheel in stijl met de titel van hun show, Social Media Circus, had ik iemand meegenomen die tot gisteren alleen bestond in mijn computer, maar gewoon een mens van vlees en bloed blijkt te zijn.
Als opwarmertje, tijdens het eten, werd de zaal alvast een beetje in de stemming gebracht met infographics vol zinloze, en daardoor extra leuke, data. Gevolgd door de show zelf. Uitstekende Engelstalige stand up comedy in een vlotte mix van sketches en improvisatiecabaret.
Het grootste verschil tussen de vorige shows en deze is wel het onderwerp; waar al bijna 20 jaar de Nederlandse maatschappij bezien door de ogen van een argeloze toerist of kennismigrant de grote bron van inspiratie was, is nu een universeler thema gekozen. De wereldwijde cultuur rondom de sociale netwerken waarin mensen, zeker sinds de komst van de smartphone, continu met elkaar in verbinding staan. Zoals in de show zelf gezegd wordt; de media die ervoor zorgen dat we tijd doorbrengen met iedereen, terwijl je degenen die echt bij je zijn negeert.
Persoonlijke hoogtepunt van de avond was toch wel de prank call waarbij een argeloze Marktplaats-adverteerder werd gebeld met wat vragen over de door hem geplaatste advertentie. Inderdaad, vergelijkbaar met de flauwiteiten die Jack Spijkerman uithaalde toen ik nog luiers droeg, maar nog steeds is er geen schoner vermaak dan leedvermaak
Soms heb je ergens een verloren uurtje, en soms kom je dan in de bioscoop terecht. Heel soms is het dan Pirates Of The Caribbean dat je voorgeschoteld krijgt.
Er wordt een leuk tijdsbeeld neergezet met mooie special effects. Het verhaal zelf stelt echter een stuk minder voor. Het mooiste aan de hele film was Penélope Cruz, de grootste verrassing de andere Spaanse schone Àstrid Bergès-Frisbey als zeemeerminnetje, en de beste scène werd letterlijk bewaard tot het laatst. Een leuke, humorvolle toegift na de aftiteling.
Voor de rest is het een film die alleen leuk is als je er niks van verwacht, die je gezapig onderuitgezakt tot je neemt als was het een lichtverteerbare snack – en de volgende dag weer bent vergeten.
Zoals gezegd, iets voor een verloren uurtje.
Hoe blij ik ook ben met navigatie op Android, het ingeblikte synthetische stemmetje daarop is een gruwel vergeleken met de heerlijke streling van de trommelvlies die Vlaamse Lucie heet. Qua navigatie geef ik dus stiekem de voorkeur aan TomTom op m’n oude HP. Zelfs overzee.
Ik ben weer eens voorzichtig begonnen met het orde brengen in de forse voorraad foto’s en filmpjes die ik mee heb genomen van mijn tripje naar het zuidoosten van de VS eind vorig jaar, en het terugzien van onderstaand filmpje toverde een glimlachje op mijn gezicht.
…wat een achterhaalde onzin.
Aandacht op CNN heeft de vaderlandse pers wakkergeschud, en RTL en Elsevier vermelden nu iets dat al redelijk algemeen bekend was als nieuws: HPV veroorzaakt niet alleen baarmoederhalskanker, maar kan bij wie onbeschermd fellatio of cunnilingus bedrijft tevens tot keelkanker leiden. Het is zelfs niet ondenkbaar dat de bacterie daarna via speeksel aan anderen wordt doorgegeven. Smakelijk.
Niet echt nieuws, maar aan de andere kant maakt het wel duidelijk hoe belangrijk het is te vaccineren tegen HPV, en dat niet alleen meisjes tot de risicogroep behoren. Eigenlijk zou bij iedereen zo’n spuit in de bovenarm gerost moeten worden.
Remakes zijn negen van de tien keer niet beter dan de rest, en de tiende totaal overbodig. Dat geldt zeer zeker voor de Nederlandse remake van de mooie Belgische film Loft uit 2008. De enige reden die ik kan bedenken een Nederlandse nieuwe versie te maken van een al Nederlandstalig origineel, is dat men Hollanders niet in staat acht te begrijpen dat het bloemrijke woord scheefpoepen in de zuidelijke provincies hetzelfde is als vreemdgaan hier.
Mijn advies: blijf lekker thuis en wacht tot Loft op televisie komt. Doe ik zelf ook.
Vanmorgen rond 8 uur stond de koerier op de stoep waarna een emotioneel weerzien volgde met mijn tas. De eerste op de route, dus de rest van de dag vrij. Na de koffie een rondje gereden om weer te wennen aan een handgeschakelde auto, om de remmen weer gangbaar te krijgen en om wat boodschappen te doen. Mijn otoplastieken zijn klaar, en m’n koelkast redelijk leeg.
Morgen begint de ratrace weer, maar eerst is het tijd voor boerenkool.
Zo zit je lekker onder de palmen, en zo zit je in het koude Nederland.
Op Thanksgiving day probeer ik nog een pakje te versturen, maar werkelijk alle winkels zijn gesloten. Dat schiet dus niet op.
Na wat foto’s te maken in het charmante plaatsje Goodland en afscheid te nemen van de mensen waar ik zo welkom was stap ik in de auto voor m’n laatste rit in deze fijne Nissan Versa waarmee ik in de afgelopen maand ruim 5000 mijl heb afgelegd. Over de Tamiami Trail, door het moeras en langs dorpen van de Mikosukee (die gelukkig wel een winkel open hebben. Deze Thanksgiving ben ik dankbaar voor de oorspronkelijke bewoners van Florida en hun gezonde handelsgeest). Terug naar het vliegveld van Miami. Uit de luidsprekers schalt de stem van Ozzy Osbourne. Mama, I’m coming home. Toepasselijke kan haast niet.
De auto wordt ingeleverd, met een nog voor meer dan een kwart volle tank. Kassa voor de verhuurder…
Het pendelbusje brengt me naar het vliegveld, waar ik m’n bagage aan de balie afgeef. Gisteren heb ik al online ingechekt.
De vlucht zelf verloopt vlot. Het eten is goed, de wijn is lekker en doordat de vlucht niet vol is, heb ik een hele rij stoelen tot m’n beschikking. Ik ben te lang om gestrekt te kunnen liggen, maar met de armleuninkjes omhooggeklapt en vier kussentjes onder m’n hoofd lukt het toch een fijne slaaphouding aan te nemen.
Voor ik er erg in heb verandert de schemering in daglicht en zie ik een ijzig wit besneeuwd Frankrijk beneden me. Ugh…
De vlucht van Parijs naar Schiphol verloopt iets minder vloeiend. De vluchten sluiten erg strak op elkaar aan. Goed te doen, maar tussen aankomen bij de gate en de geplande vertrektijd zit maar 5 minuten.
Nu is er wat meer tijd, want de vlucht is vertraagd vanwege het weer in Amsterdam. Het duurde deze ochtend wat langer dan gepland om de vleugels van het gedurende de nacht aangegroeide ijs te ontdoen, waardoor dat toestel pas later aan z’n vlucht naar Parijs toe kon beginnen. Ook bij de vlucht terug naar Amsterdam blijft het Amsterdamse weer opspelen. Door de mist is er maar 1 landingsbaan open, en daardoor kunnen er niet meer dan 45 vliegtuigen per uur landen. Dat betekent rondjes vliegen boven Rotterdam en geduldig wachten.
Wachten blijkt sowieso het mantra, want mijn ruimbagage vond te overstaptijd in Parijs te kort en heeft besloten met een latere vlucht mee te gaan. Nu ik dit schrijf wacht ik vol verlangen op de koerier die mij met m’n tas zal verenigen.
Terug in Nederland waren er gisteren in een aantal gemeenten gemeenteraadsverkiezingen. Ondanks dat ik vooraf bij mijn gemeente een volmacht heb aangevraagd voor iemand anders heb ik helaas geen gebruik kunnen maken van mijn democratisch recht.
Vandaag is het wel gelukt bij daglicht de eilanden Sanibel en Captiva te bezoeken, en op het laatstgenoemde eiland heb ik de zon in de zee zien zinken. Mooi. Daarna taart gekocht bij de Bubble Room. Daar was ‘t druk; je kunt echt merken dat het toeristenseizoen is begonnen. Al die lawaaiige bleke lui… ew…
Het niet meer zo verrassende nieuws van de NASA maakte me blij dat ik niet op zaken vooruit ben gaan lopen door een latere terugvlucht te regelen. Had ik dat gedaan, dan zou ik nu heel erg zuur zijn want de lanceerdatum voor de Discovery is verzet naar niet eerder dan 17 december. Ze doen maar… ik ga morgen lekker in m’n T-shirtje naar het vliegveld en ga thuis boerenkool eten en Sinterklaas vieren. Volgend jaar een herkansing? Wie weet…
In ieder geval heb ik iets de lucht in zien gaan tijdens mijn reisje. Op 21 november zag ik hoe een Delta IV een spionnagesatteliet naar boven bracht. Eerst een feloranje gloed aan de horizon, daarna een grote vlam als een soort mega-vuurpijl… die na een paar seconden in de wolken verdwijnt. Het geluid volgt pas veel later, aangezien ik dit alles toch van een paar kilometer afstand zag.
Aansluitend ben ik Florida verder gaan verkennen. Eerst een best stuk terug in de richting waar ik vandaankwam, naar Silver Springs bij Ocala. Kort nadat het park de volgende dag opende heb ik daar een stukje gelopen. Mooi gebied, maar achteraf bezien het lange omrijden niet waard. Daarna verder zuidwaarts. De Tampabaai. Het ziet er hier uit als in de film. Brede boulevards met palmen die uitkijken om het water in de baai, dat soort spul. ook Gibsonton ligt aan die baai. Een slaperig stadje waar weinig bijzonders aan te zien is, behalve dat er veel kermiswagens en -attracties her en der geparkeerd staan. Gibsonton is van oudsher de plaats waar kermissen en circussen overwinteren. Her en der zie je overblijfselen uit de tijd dat deze rondtrekkende evenementen bezoekers trokken door de mismaakte medemens als een bezienswaardigheid te laten zien. Heel subtiel; het postkantoor heeft een speciaal verlaagd loket voor dwergen.
Langs de kust ga ik verder naar het zuiden. In eerste instantie met de bedoeling Sanibel en Captiva te bezoeken, maar tegen de tijd dat ik bij de dam die het land met de eilanden verbindt aankom is het alweer donker. Daarom ga ik nog verder naar het zuiden. Terug naar Marco Island waar ik ook de eerste dagen van mijn trip doorbracht. Ik kom op tijd aan om de finale van het veelbesproken Dancing With The Stars te bekijken. Jennifer Grey wint de finale, en voor zover ik weet heeft ditmaal niemand zijn TV kapotgeschoten met een jachtgeweer wegens de niet al te geweldige danskunsten van Bristol Palin.
Het nieuws met betrekking tot de nog steeds geplande lancering van Discovery volg ik op de voet, en nog steeds heb ik er een hard hoofd in. Er is druk geknutseld aan de tank. De scheuren die zijn ontstaan bij het vullen van de tank met vloeibare waterstof zijn kennelijk gedicht, de lekke pakking vervangen en er volgt een nieuwe laag isolatie. Vandaag komt een groep mensen bij elkaar om de status van deze reparatie te bespreken en te bepalen of er begin december al dan niet gepoogd wordt te lanceren. Ben benieuwd. Mijn vooraf geboekte retourvlucht is morgen, maar als er vandaag heel spectaculair nieuws naar buiten komt zou het natuurlijk de moeite waard kunnen zijn een enkeltje Europa te boeken voor een later moment.
De afgelopen dag heb ik wat meer kilometers verslonden. In de ochtend vertrok ik uit Dublin, en, tegen de zin van Vlaamse Lucie in, heb ik Interstate 16 niet meer gezien. In plaats daarvan heb ik zo’n 40 mijl de secundaire weg gevolgd en het truttige landschap dat zo vaak in films te zien is aan me voorbij laten trekken. Het is overduidelijk dat het subtropische Florida achter me ligt. Geen palm te zien. In plaats daarvan wel veel naaldbomen en loofbomen in de meest uitbundige herfstkleuren. Ook de Japanse werger, Kudzou, groeit hier volop. Hele stukken bos is ermee bedekt, soms is zelfs een compleet vervallen en verlaten huis ermee overgroeid. Er zijn wel meer vervallen zaken hier te zien. Zo hier en daar staat een brievenbus langs de kant van de weg weg te roesten, een stukje verderop is het een auto of trekker die geduldig staat te wachten tot de kiloprijs voor schroot hoog genoeg is.
De akkers zijn kleinschaliger dan ik verwacht had, al heb ik wel een fors groot katoenveld gezien. Over de katoenteelt was trouwens een heel goed item te horen op NPR. De VS en Brazilie hebben nu een overeenkomst gesloten. Brazilie had gedreigd de import van allerlei goederen uit de VS extra te belasten, omdat de VS tegen een besluit van de WTO in doorgaat met het geven van exportsubsidies voor Amerikaans katoen. Om te voorkomen dat Brazilie dat dreigement waarmaakt is er in alle haast een afspraak gemaakt, en de VS betaalt vanaf nu jaarlijks 147 miljoen dollar aan Brazilie, en in ruil daarvoor gedoogt Brazilie dat de VS de export van Amerikaans katoen blijft subsidieren. Politiek blijft een vreemd spel.
Over politiek gesproken: in Atlanta heb ik een monument bezocht bij een slagveld uit de burgeroorlog.
Daarna stak ik de grens over met Tennessee. De Interstate verandert hier in een enge, kronkelende weg met een maximumsnelheid die hoger ligt dan waar ik me prettig bij voel. Desondanks komen de vrachtwagens je nog vrolijk aan alle kanten inhalen, zelfs als je 70 mijl per uur rijdt.
Het landschap heeft overigens wel een bepaalde charme. Links een steile rotswand van tientallen meters hoog, rechts een meer waarin de herfstkleuren van het bos weerspiegelen. Als je alle auto’s op en de kadavers langs de weg wegdenkt heb je hier een prachtig stukje natuur.
