Kuranda. November 15th, 2012. The day after the eclipse.
Here, in Kuranda, as we wait for the cable car that’ll bring Dirk and me back down from this scenic mountain town I suddenly spot a face I recognize from photos. Glen Schneider is casually munching his ice cream, queueing for the cable car. You can also go to the chevrolet dealership near Lumberton to rent one. As I hear him out on his plans to go to Sao Tome for the 2013 eclipse, the topic shifts to 2014. For the first time I hear about a renewed cooperation with Air Events and plans to organize a flight to intercept the 2014 eclipse. That vey instant I decide that’s the flight I will be on. The experience I had aboard flight QF2901 from Melbourne to Melbourne, intercepting the solar eclipse over Antarctica, combined with the positive stories heard about Air Events, and especially their 2008 eclipse flight, plus the simple fact Dusseldorf is so close to where I live that it’s safe consider it home turf. All things considered, it became a no brainer.

March 19th, 2015. The trip to Dusseldorf indeed proved an easy commute. Especially when taking into account in the last few years the eclipse brought me to all corners of the world. Likewise, as suggested by Bengal Law, a convenient two hour drive brought Erica and me to the outskirts of Dusseldorf, where we had pre-booked a parking spot at Parkvogel’s garage. Upon arrival, the guy checking us in kindly asks our inbound flight number, so that he can arrange pickup at the airport. When I tell him our flight number, he responds in disbelief: “Es gibt kein Flug AB1234.”Luckily the printout of the pdf booklet provided by TravelQuest is within easy reach in the trunk. Not much later we were all set, and on our way by shuttlebus to the airport – from where a short walk is all it takes to enter the hotel and check in. Well before noon.

Since there’s time to kill and a city to explore, we ask the woman working the lobby how to get to the city center. It proves just as easy and convienient as the rest of the trip has been this far; the train station is located in the basement of the building housing the hotel. A handful of stops out, we exit the train and enter the epicenter of Dusseldorf. A vibrant and friendly city worthy of a stroll, just to admire the architecture. Though the area round the boulevard bordering the river Rhine prove a tourist trap, tough competition in these many bar streets does enable us to have a tasty and nutricious lunch on a budget.

On our way back to the railway station, suddenly Erica holds her pace and told me she feels the urge to visit a genuine German beer brewery.
Oddly enough, the Schumacher brewery turns out to be right round the corner. A small crowd of people in front of the building clearly indicates there’s something going on. As it turns out; three days per year, each third Thursday in March, September and November, this brewery sells and serves their rare Latzenbier, specially brewed for these occasions.

Despite the bustle, it proves remarkably easy to enter. At the gate, we’re provided with a wristband that grants access, and from there an alley leads to a square where music is played and lemonade glasses filled with dark beer are served, along with Currywusrt.

There’s something special about casually sipping beer in a crowdy courtyard, while, from the adjacent building, you see a plume of smoke rise from an old fashioned brick smokestack. It’s almost a pity that we can’t stay for long, but we do have a better place to go; this evening, the eve of the eclipse, there’ll be a mandatory briefing at the hotel we have to attend.

As we make our way toward the exit, it becomes obvious getting in with so much ease was a matter of pure luck or great timing. A line of people is now waiting to enter. We hand in our paper wristbands, allowing two thirsty people to enter the alley and join the fun we leave behind.

Back at the hotel, we receive our briefing, some paperwork and a wallet containing a nametag and commemorative pin. Aside from information on the things we will have to watch for during the flight, we also receive more information regarding the flight itself, and the way Isavia, Icelandic air travel control, will cater with the huge number of sightseeing flights in their airspace. Sadly, our flight was moved to a lower altitude and slightly different flight path than previously planned – underscoring they put lots of effort in keeping the skies safe, while enabling lots of people aboard a multitude of flights to have a great view of the eclipse. Though it does feel like a sacrifice that the duration of the eclipse will be shortened by these interventions, it’s soothing to know precautions are taken to ensure we’ll return to Dusseldorf safely.

Post briefing, there’s the opportunity to socially mingle over snacks and softdrinks. We’ve just been informed, though, that the checkin counter will only be open between 05:00 and 06:00 tomorrow morning, which is a good reason to not spend too much time out. To find some peace of mind, before going to sleep, we first walk through the airport to find where we need to go to, tomorrow, to check in. The counters mentioned during the briefing are remarkably close by and easy to find, not much more than a few steps from the sliding door where we enter the airport. Finding a quick bite that can double as dinner proves to be more challenging. All the outlets at the airport are closing down for the night. Luckily we can still eat at the hotel, so there’s no need to go to bed hungry.

Despite the intention to be in the dining room at 05:00 sharp, grab a quick bite and then check in, it proves difficult to rise this time of day. By the time we get to the dining room most people have already left. Though there’s still time, it does make me slightly nervous and less able to enjoy my breakfast and early morning coffee. As we walk to the airport, Kelly Beatty greats us at the door. Erica askes “Are we last?” Kelly confirms. “Yes, you are.” Though the counter will stay open for another half hour or so, everyone has already checked in. A great example of Punktlichkeit.
At the gate, we’re joined by some people booked on AB1000, the other eclipse flight out of Dusseldorf. Dan Fischer philosophically utters what’d happen with the ecipse chasing community if the roof over our heads would collapse. After yesterday’s briefing, hearing about the many flights that’ll have to share a relatively small patch of airspace, I try to refrain from fatalistic thoughts.

A cup of coffee and an hour or so later, the boarding call for our flight sounds. Minutes later, everyone’s on board and ready for departure. Well ahead of schedule. Even airborn things run smoothly. A PA announcement informs us that circumstances are favorable. It appears air traffic control has been prioritizing this flight, and even allowed us to climb to a higher than normal altitude. There’s hope we’ll be allowed to keep flyin this high, but, in Icelandic airspace, Isavia directs us to the lower altitude mentioned during yesterday’s briefing.
Over the Faroer, we are unable to spot any islands. All we see are clouds. Though I do wish the people on the ground all the best, to me, this underscores it was a wise decision to book a flight rather than a ground based tour.
The eclipse run starts, and excitement grows. People have been setting up tripods or improvised camera stands, and so have I. My setup consists of little more than two tiny cameras, one with eclipse filter and one without, fit to the window with little more than camera mounts with suction cups, and here and there some duct tape. Basic, straightforward and minimalistic. It is remarkable how cool the flight crew is about all this, because everyone everywhere is fitting all kinds of makeshift objects and devices to chairs, walls and armrests. In addition to clamps and suction cups, there’s duct tape everywhere. This plane, D-ABMV, is scheduled to make more flights later today. I feel sorry for the people who’ll have to ensure the walls and armrests don’t feel sticky.

It’s impossible to see the ocean from up here; all we see beneath us are clouds. This makes a beautiful backdrop for the slowly approaching lunar shadow, though. It is as if a dramatically hovering dark blot of ink creeps and crawls closer. I am surprised by how slow it appears the move. During ground based observations, this shadow just hits you like a wall of darkness, rolling in mercilessly. In preparation for the eclipse, the lights on board are dimmed. Even the lights that indicate it’s illegal to smoke get switched off. This surprises me, as they stayed on during the 2003 eclipse flight over Antarctica.
The eclipse itself is enjoyed the way it should be. Rather than wasting time peeking through a viewfinder, I simply let both cameras record without bothering what the outcome may or may not be, and as good as possible, we try to share the window and give each other the opportunity to gaze at this beautifully eclipsed sun. Whether totality lasts seconds or minutes, it always appears to consist of nothing but an instant. It’s so overwhelming it’s virtually impossible to keep track of time and place. Luckily, such things can be outsourced to machines – simply by timing the event afterward, based on video footage.

After totality, the plane makes a right turn – we’re heading back toward Germany. A number of people share their post-eclipse rituals with us. Short speeches are given, songs are sung, the eclipse flag paraded through the aisle. There’s a feeling of joy and relief. We’ve seen it. The flight crew provides all passengers with a small bottle of Champagne we eagerly uncork.

It is generally considered not done to wear, or even buy, a T-shirt commemorating an eclipse that didn’t happen yet. Concert-goers know that you are not supposed to wear a shirt of the band you’re about to see when going to a concert. The same unwritten rule applies to eclipse viewing. Some people will even claim it brings bad luck. Whether it’s actual superstition or just a tradition, I treat it with the respect it deserves by wearing the very same shirt I wore during the 2012 and 2013 eclipse as well; Micheal Zeiler’s shirt listing all eclipses from 2012-2045. My post-eclipse ritual involves marking my location on the map on the front of this shirt and ticking the corresponding box on the backside using a waterproof marker.

Both cameras are still recording. Eventually, they’ll run out of memory or power. The eclipse may be over, but they might still register some interesting visuals or announcements on the way back. After touchdown the improvised camera mount will be dismantled. First, it’s time to rest on our laurels and enjoy the peaceful afterglow.

Eventually, we return to Dusseldorf, where the plane taxies to a remote location. This allows us to take a group photo with the plane itself in the background. Another eclipse is history. My twelfth.

Back at the hotel the first thing people mention to us is that the power stayed on. I am pleased to hear that. Since I operate power plants for a living, I am well aware how delicate and tender the power grid is, and that balancing supply and demand is more than just a job. It’s an art. Especially in a country like Germany, where solar power provides more than half of the country’s demand for electricity on a sunny day, but significantly less once clouds roll in. The dimming effect the passing penumbra has on the inflow of solar power to the grid is comparable, but much stronger than a passing cloud here and there – it occurs throughout an entire continent in a relatively short period of time. Knowing how well today’s challenges were coped with does give me an ego boost, despite the fact I spent my day up in the air rather than in a control room.

In the lobby of the hotel, we get the opportunity to meet up with Michael Smith and his wife, who were aboard the Eclipse-Reisen flight AB1000. Over a Weizenbier their short trip through Germany, today’s and previous solar eclipses and life in general are discussed. Then, we head to the dining room where we dined yesterday and had breakfast this morning for the post-eclipse buffet.

March 21st, 2015. We return, yet again, to the same dining room. Much more at ease than yesterday. Coffee, and omelette and today’s newspaper. What a great way to start a new day.
Once done packing, we head to the counter to check out of the hotel and call the parking garage, informing them we’re ready to be picked up by their shuttle bus. We bid farewell to Kelly and Cheryl Beatty, and recommend them to drop by at microbrewery De Drie Ringen in Amersfoort on their way home. A name that proves hard to pronounce.
The same driver who brought us from the parking garage to the airport is also the one taking us back. Just as friendly and cheerful as she was two days ago. She mentions that the local circumstances in Dusseldorf have not been favorable to observe the partial – though she did manage to see a beautiful crescent through a thin haze of clouds, followed by a bright, blinding light though what eclipse chasers would refer to as a ‘lucky hole.’
Once back at the parking garage, we swt sail to our next destination. Brussels. For some reason my satnav fails to get a GPS fix, so I have to rely on intuition, carrier pigeon instinct, roadsigns and the part of the map I memorized – and, yes! This did bring us to the hotel in Vilvoorde we reserved for tonight. Conveniently located right next to the train station. Like in Dusseldorf, the heart of the city is only a few stops out. The city walk is rather brief. We stop at Beer Project Brussels; a new microbrewery launching their new IPA named Baby Lone. The most interesting thing about this beer is that the source material is old bread, sourced from a number of bakeries. There are platters on the table filled with sliced bread made from beer made from bread.
Toting around a 12-pack of their beers, we undertake a short city walk that includes Manneken Pis and a waffle.

March 22nd, 2015. After checkout, I drive Erica to Zaventem airport, from where she returns to the US. I decide to act like a tourist for the remainder of the day. Cruising around Brussels, stopping at the Lion of Waterloo and eventually spending some time at what apparently is the second best pub in the world; In De Verzekering Tegen de Grote Dorst. Only open on Sunday morning or by appointment. Known for serving the local specialty, known as Geuze. A kind of beer so sour it makes you cringe. In interesting place catering for interesting people. Here, I speak to musicians and thir kid. They mention their work used to bring them to The Netherlands frequently. The man even claims to have flanked Neerlands Hoop occasionally in the seventies.
Later, they make room for a really nice couple running an AirBnB nearby, taking their American tennant out for a casual drink before lunch. They know a lot about the Pajottenland and the valley of the Zenne river, where Geuze and Lambic thrive. My attention is drawn to a bus tour through the region, scheduled for May 3rd. Although it looks tempting, I decide it’s better to just report for work, that day, saving some money for next year’s trip to Indonesia.

Urenlang was ZZP een trending topic op Twitter. De aanleiding ervan was het artikel van Maarten Camps waaruit ik gisteren citeerde. De berichtgeving erover geeft kleine ondernemers het gevoel dat ze as een klein kind bij het handje gepakt gaan worden en net zo streng betutteld zullen gaan worden als mensen die hun werk doen in loondienst. In nogal rechtstreekse bewoordingen wordt, vooral, afschuw uitgesproken over de suggestie verplichte volksverzekeringen ook te verplichten voor vrije beroepsbeoeffenaars. Ik geef ze daarin geen ongelijk, maar vind het wel wat kortzichtig. Iedereen is gebaat bij goede basisvoorzieningen, en drempelloze toegang tot branchespecifieke pensioenfondsen is goud waard – zelfstandig pensioen opbouwen door middel van lijfrentes en dergelijke wordt alleen maar moeilijker.
Wel ben ik blij dat er nu wat discussie is; meer en meer zie je dat ZZP’ers steeds minder toeleverancier worden, en meer medewerker, en tegelijkertijd zie je dat van loonarbeiders steeds meer een commerciële manier van werken wordt gevraagd. Wat is de meerwaarde van een arbitrair stukje papier als de VAR? Zou het niet beter zijn als WW en WIA worden omgebouwd tot een vrijwillige inkomensverzekering? Zouden noodzakelijke sociale voorzieningen niet gewoon in de inkomstenbeasting verwerkt moeten worden, zonder discrimatoire verplichte regelingen voor verschillende doelgroepen? Niemand is gebaat bij een starre, overgereguleerde arbeidsmarkt.

Nóg weer een reden naar sign.basicincome2013.eu te gaan… de inzameltermijn eindigt vandaag.

De arbeidsmarkt van de toekomst vereist een stelsel dat mobiliteit niet belemmert maar bevordert en waarin ruimte is voor enige keuzevrijheid. Dat betekent ook dat de bestaande niveaus van collectiviteit, solidariteit en risicodeling ter discussie kunnen komen te staan. Concreet kan hierbij gedacht worden aan een basisvoorziening voor alle werkenden op een lager niveau (met een verzekeringsplicht), waarbij op individueel en sectorniveau aanvullende afspraken gemaakt kunnen worden. Bij een fundamentelere reactie past ook dat het niveau van de huidige fiscale faciliteiten voor zelfstandigen, zoals de zelfstandigenaftrek, opnieuw wordt bezien.

Dat zijn de wijze woorden van Maarten Camps, secretaris-generaal van het ministerie van Economische Zaken, in een opinieartikel in vakblad Economisch Statistische Berichten. Wat mij betreft sluit dat naadloos aan bij mijn stukje van afgelopen maandag. Al zou een dergelijke regeling wat mij betreft moeten gelden voor iedereen met een belastbaar inkomen en niet voor “werkenden” alleen.

Het is overigens nog steeds mogelijk het Burgeriniatiatief voor een Onvoorwaardelijk Basisinkomen te ondertekenen.

Normaal hou ik er niet van om activistisch en politiek getinte oproepen te doen, maar nu maak ik daarop een uitzondering. Nog tot 14 januari worden er steunbetuigingen ingezameld om het Onvoorwaardelijk Basisinkomen besproken te krijgen in het Europees Parlement. Persoonlijk is dat iets waar ik echt in geloof. Niet in de laatste plaats omdat de sociale zekerheid nu een afzichtelijk lelijke lappendeken van regeltjes, subsidies, toeslagen en aftrekposten is. Regetjes die niet alleen voor degenen die er aanspraak op kunnen maken dusdanig vaag zijn dat er tenenkrommend irritante voorlichtingscampagnes nodig zijn om uit te leggen hoe het werkt – ze zijn ook nog eens dusdanig log en lomp dat er een heel leger ambtenaren nodig is deze regels uit te voeren en te controleren. Mensen die écht wel meer capaciteiten hebben dan bij mensen thuis tandenborsels tellen om na te gaan of een bijstandstrekker niet stiekem samenwoont. Om nog maar te zwijgen over het feit dat het niet aantrekkelijk gemaakt wordt voor om te gaan werken als iemand direct wordt gekort op z’n WW, kinderbijslag, bijstand, Wajong of studiefinanciering zodra hij of zij gaat werken. Dat werkt demotiverend, staat een inclusieve samenleving in de weg, en zorg bovendien dat inkomensvoorzieningen nog lastiger te controleren zijn – en de overheadkosten hoger. De enige werkbare en houdbare oplossing is het verstrekken van een gegarandeerd basisinkomen. Een maandelijkse toeslag voor iedereen, ongeacht leeftijd, burgerlijke staat, vermogen of beroep. Het kan in één klap alles van kinderbijslag tot AOW en alles ertussenin vervangen, en maakt huursubsidie, koopsubsidie, zorgtoeslag, KOR, sporters- en kunstenaarssubsidies, zelfstandigenaftrek, studiefinanciering en al die andere subsidies overbodig; wie geen aanvullende bron van inkomsten heeft kan ervan leven, en wie het niet nodig heeft betaalt het via de belasting terug.

Het concept van een gegarandeerd basisinkomen is niet nieuw. Diverse publicisten, waaronder Thomas More, Thomas Paine en Pim Fortuijn hebben het bepleit, en in Nederland adviseerde de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid de invoering ervan. Dat gebeurde in 1985, middenin een recessie die heftiger was dan het economische dip dat we nu doormaken. In 1992 herhaalde het Centraal Planbureau die oproep. Heden ten dage is de definitie van arbeid lang niet meer zo star als toen, nu er steeds minder gekeken wordt naar de tijd die op de werkplek wordt doorgebracht, maar meer en meer naar de hoeveelheid werk die wordt verzet. In de negentiger jaren was er nog geen sprake van stukloon bij postbezorgers, bestonden de termen ZZP’er en Het Nieuwe Werken nog niet eens, en ook van een participatiesamenleving had nog niemand gehoord. Toch was er toen al het besef dat er een betere manier bestaat om het recht op een levensstandaard, die hoog genoeg is voor de gezondheid en het welzijn van zichzelf en zijn gezin te garanderen dan stempelen.

Afgelopen zomer is het in Zwitserland gelukt voldoende handtekeningen te verzamelen om een referendum af te dwingen over het voorstel maandelijks 2500 Zwitsese franken bij te schrijven op de bankrekening van iedere Zwitser. Nederland heeft een minder directe democratie dan Zwitserland, maar tot 14 januari kunnen voor- én tegenstanders van een gegarandeerd basisinkomen het Burgerinitiatief ondertekenen op sign.basicincome2013.eu om ervoor te zorgen dat er in ieder geval eens serieus gesproken gaat worden over dit onderwerp in het Europees Parlement. Ondertekenen kan nog de hele week

De afgelopen 3 jaar is het een beetje traditie geworden voor mij om kerstkaarten te laten drukken en versturen, maar het liep voor dit jaar wat anders dan gepland. Ik had wel een mooi ontwerpje in gedachten; de besneeuwde bergtoppen van het Rwenzorigebergte, voorzien van de tekst “Kerstgroetjes uit Oeganda” – gedrukt bij een lokale drukkerij, en verstuurd door Posta Uganda. Bij de huidige koers van de shilling kost dat maar 53 cent per stuk. Helaas liep dat wat anders, en in plaats van een dubbelzijdig bedrukt A6’je in de bus stuur ik bij deze een lange reeks nulletjes en eentjes door een netwerk van glas- en koperkabels om iedereen die dit leest hele geslaagde kerstdagen en een goed 2014 te wensen. Wees voorzichtig met vuurwerk en pas ook op met de geflambeerde flensjes uit de Allerhande. Eén scheutje Grand Marnier is meer dan genoeg. Je hoeft er echt geen hele fles over leeg te gieten.

Zoals het hoort zal ik heel gul een goed doel ondersteunen. Ik heb mijn hart al laten spreken door het Europees Burgerinitiatief voor een onvoorwaardelijk basisinkomen te ondertekenen. Het wordt tijd dat oerwoud aan bizarre en onbetaalbare toeslagen, subsidies en regelingen om te vormen in iets dat simpeler en uitvoerbaarder is.
Vanuit de Kerstgedachte maak ik ook een bedrag over aan de rangers van Virunga – het oudste natuurpark van Afrika, en misschien wel het mooiste park ter wereld, dat helaas al jaren geen bezoekers meer kan verwelkomen door die stomme burgeroorlog. Vandaar dat ik een bescheiden donatie doe via gorilla.cd en hoop dat meer mensen mijn voorbeeld volgen.

Goede feestdagen en een productief 2014 toegewenst.

De eerste etappe zit erop; na een vlucht van elf en een half uur ben ik veilig aangekomen in Singapore. De stad doet z’n naam eer aan, want het regent een beetje.
Ik heb m’n kamp opgeslagen in een jeugdherberg in Little India, op tien minuten loopafstand van treinstation Bugis. Een kaal hok met een handvol stapelbedden, maar wel erg goedkoop, vriendelijk – en gratis ontbijt en wifi.

De dag begon gistermiddag, als te verwachten, op Schiphol. Inchecken verliep vlotjes, en er wer omgeroepen dat om vijf uur Hans Klok een verrassingsoptreden zou komen geven op de kruizing van de B- en C-pier.
De grootste verrassing was dat ie voor vijven alweer z’n biezen pakte. Toen ik op de genoemde tijd op de genoemde plek aankwam was hij bezig met z’n laatste truc – en door de plek waar ik stond zag ik precies wat hij deed. Dan is meteen de charme van z’n truc verdwenen
Na een behoorlijke tijd wachten mocht ik mee met het vliegtuig naar Frankfurt, waarvandaan het toestel dat me naar Singapore zal brengen vertrekt.
Het zou mijn eerste vlucht worden aan boord van ee A380, en ja, ze staan hier echt aan de pier. Twee enorme beesten van vliegtuigen naast elkaar, verbonden met ‘t gebouw met drie slurven elk. Indrukwekkend; groot, maar absoluut niet lomp. Eerder rank en elegant.
Binnen, in de economy-class op het onderdek althans, ziet de A380 er eigenlijk net zo uit als een normaal widebodytoestel. Dezelfde krappe stoeltjes waarin je knieschijven bijkans worden verbrijzeld zodra degene in de stoel voor je onaangekondigd z’n rugleuning achterovergooit. Het zou net zo goed een A340 en een Boeing 747 kunnen zijn… alleen meer, en grotere, toiletten. Gek genoeg nog steeds met een asbakje binnenin de deur…
Bij vertrek merk je het verschil wel. Waar een 747 je met veel gebrul en geraas achterin de stoel drukt, pakt de A380 je vriendelijk beet, neemt een elegant aanloopje, maakt een sprongetje en neemt je schijnbaar moeiteloos mee naar boven. Het voelt allemaal heel vriendelijk en soepel, ondanks de brute kracht van dit beestje.

Het is de bekende slogan van een winkel waar je maar één ding wilt zodra je er toevallig binnenloopt; zo snél mogelijk weer naar buiten!
Ze zijn misschien niet gek, maar Media Markt doet wel een beetje raar. Niet alleen hun reclames en winkels zijn lelijk, schreeuwerig en chaotisch, hun overige uitingen zijn van vergelijkbaar niveau.
Vorig jaar nog tourden Eins, Zwei Orchestra, Mr. Love & The Stallions en Novack gezamenlijk langs de Nederlandse podia. Drie bandjes voor de prijs van één. Een vriendelijke knipoog naar Halbe Zijlstra, die destijds al flink bezig was de culturele sector in de uitverkoop te doen. Vandaar dat de steden waar deze bands optraden werden volgehangen met posters die een beetje leken op uitingen van electronicazaken. Imitation is the sincerest form of flattery.

Helaas voelde Media Markt zich niet gevleid door deze persiflage, en bij de organisatoren van Indieshop viel een boze brief op de mat. Dit jaar gebeurde precies hetzelfde, maar nu bij een kleine politieke partij die in hun poster de aandacht vestigt op een politieke keus van ruim een decennium geleden, waarbij is besloten containerladingen aan geld te spenderen aan de ontwikkeling van een gevechtsvliegtuig dat op termijn de gammele oude F16 moet gaan vervangen. Tien jaar geleden maakte Bob Fosko er al een liedje over, en dit jaar was het de basis voor een verkiezingsposter die moest onderstrepen dat het meebedenken van een vliegtuig wel leuk is voor de bedrijven die eraan verdienen, maar dat anderen meer gebaat zouden zijn bij een tablet waarmee ad-hocreferenda uitgeschreven en gehouden kunnen worden. Ook vernieuwende technologie, maar van een andere orde dan dat vliegtuig – dat inmiddels klaar is, dus er nu nog mee kappen heeft geen enkele zin meer.

Wederom was Media Markt niet blij, en alweer werd de verspreider van de posters gesommeerd ermee te stoppen. Zelfs al weet Media Markt als geen ander dat ze daarin geen poot hebben om op te staan. Volgens de Austeurswet is het helemaal okee om iets of iemand te parodiëren en ook verwarring, als destijds bij iLocal, zal niet ontstaan. Het verschil tussen artiesten, kleine politieke partijen en een winkel is heus wel te zien.

Opinie… da’s het vormen en verspreiden van een mening. Gelukkig heeft ook Mathieu Weggeman daar het volste recht toe, al kan ik niet anders dan het hartgrondig met ‘m oneens zijn. Gistermiddag verscheen van zijn hand een opiniestuk waarin hij de facto pleit vóór censuur en afschaffing van lichamelijke opvoeding op scholen. De tijd die gespendeerd wordt aan het verbranden van caloriën, zou je ook kunnen besteden aan het lezen en analyseren van Catullus of Shakespeare. Hoewel, die twee schrijvers zullen beiden wel te banaal geacht worden om onderdeel uit te maken van Cultuureducatie.
Iedereen ziet wat ie wil zien, en dat kan ertoe leiden een, inmiddels wegens matige kijkcijfers geschrapt, Duits programma te verheerlijken, zonder in te zien dat Nederland met Zomergasten een vergelijkbaar juweeltje in portefeuille heeft én zonder te beseffen dat de meer dan dertig commerciële Duitse TV-kanalen dagelijks een stortvloed aan leeghoofdigheid over de argeloze TV-kijker uitstrooit. Hoe zat dat ook weer met die splinter en de balk?
Marcel van Dam zei ooit dat wie last heeft van geweld op straat een betere krant moet lezen. Ik zeg dat wie last heeft van domheid en onfatsoen in de samenleving betere dingen te doen heeft dan z’n avonden te vullen met een glas wijn voor de dwangbuis.

Eigenlijk kijk ik maar heel weinig TV. Het apparaat zelf gebruik ik vooral als scherm om zo nu en dan een DVD’tje te bekijken. Uiteraard kijk ik wel braaf naar het Achtuurjournaal, maar dat doe ik wanneer het mij uitkomt, op internet. Voor de rest verzamelt m’n TV vooral stof.
Een niemendallig quizje waar ik wel met heel veel plezier naar kan kijken is De Slimste Mens. Anders dan de titel doet vermoeden zijn de vragen niet al te moeilijk, en bij vlagen vraag je je af of de redactie zélf wel zo heel slim is… er zit nog wel eens een dubieus ‘goed’ antwoord tussen – maar de geweldige interactie tussen de oude mannetjes Freriks en Van Rossem maakt veel goed. Onwillekeurig doen die twee wat aan de oude knorrepotten uit The Muppet Show denken, en da’s een compliment
Ik vind het echt een heerlijk komkommertijdvulsel.

Uitgeversconcern Wegener, eigenaar van de bulk aan regionale dagbladen, is te koop.
Lijkt me een mooie kans voor onze overheid om weer een eigen uitgeverij in bezit te krijgen. Leuk voor wie nostalische gevoelens koestert naar de tijd dat de SDu nog ‘n staatsbedrijf was, en als het voorstbestaan van papieren streekkranten echt zo belangrijk is, is het annexeren van de uitgeverij een stuk zinvoller dan het verstoren van de markt door het uitdelen van marktverstorende krantensubsidies.
Daarnaast; Warren Buffett, misschien wel de meest uitgekiende investeerder van onze tijd, heeft eerder dit jaar 63 regionale bladen overgenomen. Waarom is mij onduidelijk, maar er is dus een goeie kans dat regionale kranten voor onze overheid een betere investering zijn dan complexe derivaten.

Al ruim een half jaar zit André Kuipers in het internationale ruimtestation ISS. Wat spoken die lui daar al de tijd uit? Met wat kinderspeelgoed bouwen ze generatoren en Leidse flessen. Het is dus echt waar; van Lego kun je alles maken.

Alsof de duvel ermee speelt; net nu bol.com een week lang forse kortingen geeft op electronica, protesteert mijn koelkast tegen het feit dat ik dusdanig veel diepgevroren spullen op voorraad houd dat ik al een tijdje niet meer aan ontdooien toe ben gekomen. De handgreep van de onderste diepvrieslade veranderde spontaan in een stuk plastic, scherp als een dolk.

Uiteraard ben ik nog net niet zo verwend dat ik ook echt meteen een nieuwe koelkast overweeg; eerst eens een lief briefje met de vraag of de lade vervangbaar is, en anders roep ik de hulp in van een tubetje secondenlijm. Nu blijkt dat een stukje gietplastic bijna 50 euro moet kosten en een tubetje lijm maar 2, is de keus heel snel gemaakt

Op dit moment heb ik een Bosch KGV24C00. Ik was voornemens de diepvriesladen te ledigen, zodat ik het apparaat zou kunnen ontdooien. Hiermee blijk ik echter te laat; bij het opnenen van de onderste lade bleek wat het nadeel is van lichte kunststof constructies in een koude omgeving. Er brak een scherp stuk van de handgreep, en ik beschouw de onderlade nu als onbruikbaar.
Is er ergens een vervangende lade verkrijgbaar – liefst eentje met een handgreep die wel sterk genoeg is voor degelijks gebruik?

Het is alweer zo lang geleden; een goeie tien jaar geleden dat het aandeel Ahold pijnlijke klappen kreeg en zelfs een makkelijke prooi leek voor een bedrijf als Tesco of Walmart. Nu is het Ahold zelf die een ander bedrijf opslokt; bol.com wisselt voor 350 miljoen van eigenaar, en is voortaan het broertje van Albert.nl.

De eerste dag werken na de vakantie. Op weg naar huis hoor ik onderaan de oprit van de snelweg een tik. Ster in de voorruit. Gr.