Twee decennia geleden vulde dit jongetje in de wachtkamer van de huisarts een papiertje in. Sinds die tijd heb ik meerdere portemonnees versleten, maar het briefje zit er nog steeds in.

Ze zijn er! Op dit moment word het internationale ruimtestation ISS, nu groot genoeg voor zo’n groete groep mensen, voor het eerst bevolkt door 6 mensen; 2 Russen, een Japanner, een Canadees, een Amerikaan en een Europeaan. Een puur politiek compromis, natuurlijk; van de grote deelnemende organisaties in ieder geval 1, maar dat geeft het wel iets extra’s, om de kereltjes elkaar te zien omhelzen nadat het luik tussen het ruimtestation en het ruimteschip is geopend.
Vanmiddag was ik gelukkig in staat de rechtstreekse verslaggeving van het aankoppelen, en een uur later het openen van ‘t luik, te kunnen kijken op de website van de ESA. Grappig om commentator André Kuipers te horen vertellen hoe ‘t hem is overkomen aan boord van het ISS, tijdens zijn verblijf daar in 2002, een kamer binnen te zweven waar hij voor z’n gevoel nog nooit geweest was, met lampen op de vloer in plaats van aan het plafond. Tot bleek dat die kamer er een stuk vertrouwder uitzag als ie zich omdraaide.

Gistermiddag zat ik achter de computer, en keek ik live naar de lancering van de Soyuz vanuit Kazachstan, met aan boord onder anderen Frank de Winne, die een half jaar lang in het ISS zal verblijven, de laatste drie maanden als commandant van de tot nu toe grootste crew aan boord ooit.
Het is de bedoeling dat de drie kerels die nu al meer dan een dag lang in een klein hokje zitten, morgen bij het ISS zullen aanmeren.

Eigenlijk vind ik het wel grappig dat een raket die niet eens zo heel veel afwijkt van het eerste testontwerp, meer dan 50 jaar geleden, nog steeds gebruikt wordt. Gewoon op kerosine. En zeg nou zelf… als je ‘m zo ziet, is ‘t toch net de Thunderbird 1?

Photo: ESA

Zonder gekheid net precies gebeurd. Ik had zelf postzegels geplakt op een envelop met een bestemming binnen Europa, maar kwam 26 cent tekort. Ik meld me daarvoor bij de lokale TNT-balie, alwaar twee kereltjes de brief netjes afwegen op 62 gram, en melden hoeveel er in totaal op zou moeten. Er zitten al een paar postzegels op, wat leidt tot de vraag ‘Hoeveel is dat bij elkaar?”
Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat dat bij mij ook niet meer vanzelf gaat, maar van iemand die er, volgens mij, dagelijks mee te maken heeft verwacht ik dat niet. Maar goed. Examenvraagje. Je hebt een brief, voorgefrankeerd met 3 postzegels. Eentje van 44 cent, en twee oude buitenlandzegels van respectievelijk 72 en 89 cent. Na de tariefsverhogingen van de laatste jaren moet er tegenwoordig € 2,31 op. Hoeveel moet je bijplakken?

Mijn methode; begin met 44, en pak de twee cent van 72. Dat geeft 46. 30 cent en 70 cent zijn samen een euro, dus 46+70 één euro zestien. 89 cent rond je voor ‘t gemak even af naar 90, en tel je daarbij op; 10 cent plus 90 cent zijn 1 euro, dus 1,16 en 90 maakt twee euro en zes cent. Haal de cent die je net hebt toegevoegd om 89 af te ronden tot 90 er weer af, en je komt op € 2,05. In totaal wil je € 2,31 op de brief plakken. De beide 2 euro’s hou je buiten beschouwing, en die ene cent doe je ook later. 30-5=25. Plus die laatste cent is 26. Zei ik al toen ik de winkel binnenkwam.
Soms mis ik de statige, ouderwetse, bureaucratische postkantoren.

Vanavdn bij Kassa een item over de welbekende kleurige folders waarin de ‘unieke kans’ een stukje grond te kopen ergens waar misschien ooit gebouwd gaat worden en een ‘enorme waardstijging in het vooruitzicht’ ligt. Maar al te vaak blijkt op een dergelijke plaats nooit een nieuwe wijk of industrieterrein te komen, en blijft die min of meer beloofde waardestijging van de grond uit. Daarom heet het ook grondspeculatie. Als je bij roulette al je fiches op zwart zet is er ook een kans dat dat anders afloopt dan gehoopt.

Vandaag laad ik de telefoon buiten gehoorsafstand op. Gisteren lag ie op m’n slaapkamer, omdat ik een telefoontje verwachtte dat niet kwam. Wel werd ik tot tweemaal toe wakkergebeld. Het ene telefoontje had net zo makkelijk, misschien zelfs beter per e-mail afgehandeld kunnen worden, de andere was een gevalletje telefoonterreur ven een of andere schriftelijke opleider die een gratis proefles aanbood ofzo. Ik was niet wakker genoeg, en ook niet echt geïnteresseerd. Was ik dat wel geweest, dan was alleen al het gegeven dat die lui zich bezondigen aan telefonische colportage voldoende geweest me op andere gedachten te brengen. Als zij het nodig vinden hardwerkende burgers uit bed te bellen of tijdens het eten lastig te vallen, vind ik het nodig niets bij hen te kopen.

Zonet gelezen via @Planck; vanmiddag om drie uur, Nederlandse tijd, is via http://television.esa.int/ rechtsreeks te zien hoe een Ariane 5 met aan boord Herschel en Planck naar het lanceerplatform worden gerold. Morgen is de lancering. @GovertSchilling is erbij, ik niet

Als klein jochie op de middelbare school heb ik ooit het Lexicon de Geneeskruiden van Mellie Uyldert geleend bij de bibliotheek. Ik vond het een buitengewoon fascinerend boek, geschreven met veel liefde voor de plantenwereld. Bijzondere beweringen over bijzondere planten die je vooral niet al te letterlijk moet nemen, maar met een gezonde hoeveelheid korreltjes zout heb ik er wel een paar weken heerlijk van gesmuld. Een bijzonder, fantasie- en kleurrijk boek van de hand van een nog veel bijzonderder individu.
Vanmorgen las ik op internet dat de schrijfster van dit boek op honderdjarige leeftijd is overleden.

Terwijl Space Shuttle Atlantis klaarstaat om vanavond om 1 minuut over acht Nederlandse tijd te vertrekken (live uitgezonden op NASA TV) om voor de allerlaatste keer onderhoud te plegen aan de Hubble-telescoop is de crew voor de volgende missie, STS-127 alweer druk met de voorbereidingen voor hun vertrek naar het ISS op 13 juni.
Hoe het hun vergaat is op internet te volgen; bevelhebber Mark Polansky twittert erover op @Astro_127, en zal straks zelfs vanuit de ruimte nog vragen beantwoorden. Leuk

Als importeur van tropisch hardhout mag je de leverancier gewoon op z’n mooie blauwe ogen vertrouwen…

Als het op pilsener aankomt, heb ik een voorkeur voor Grolsch, maar er zijn ook Belgische, Duitse en Tsjechische pilseners waar je me een plezier mee kunt doen. Jupiler, Warsteiner, Veltins, Budweiser Budvar…
Het bier van de grootste en bekendste brouwerij van Nederland is niet mijn eerste keus, maar ze doen wel leuke dingen. De inloopkast-reclame is best grappig en ooit wil ik hun winkel en toeristenattractie in Amsterdam bezoeken. Nu heeft Heineken een wel heel leuke actie, waarbij je zelf de opdruk voor een flesje kunt ontwerpen en bestellen. Goed, 20 euro voor 6 flesjes bier is een smak geld, en er was al een Beierse brouwerij die dankzij printing on demand flesjes bier met gepersonaliseerde etiketjes leverde, maar het is wel leuk als cadeautje oid

Tussen alle gedenk- en feestdagen zou je ‘t haast over ‘t hoofd zien, maar zondag is het alweer moederdag. Zowel het onthouden van dergelijke data als het bedenken van een gepast cadeautje vind ik lastig. Lang geleden hielp m’n kleuterjuf het me herinneren. Ik heb m’n moeder wel eens bijna een voedselvergiftiging bezorgd door ongebakken wentelteefjes en thee van koud water op bed te brengen. We mochten namelijk niet aan het fornuis komen.
Nu zijn het andere partijen die ‘t me helpen herinneren, en er meteen een cadeausuggestie bijgeven ook.

Er was eens een landje. Bijna nergens ter wereld hadden mensen zoveel individuele vrijheid, zoveel welvaart en zo’n hoge levensverwachting. Dat zou je niet altijd zeggen. De inwoners van het landje hadden namelijk een rare gezamenlijke hobby. Zeuren. Zelfs als alles goed ging, bedachten ze wel een reden om toch ergens ontevreden over te kunnen zijn.
Het makelijkste slachtoffer daarvoor was het weer. Als de mensen over het weer spraken, was het te koud, te nat, te droog, te heet, te donker of te winderig, maar nooit mooi. Klagen hoorde erbij. Al was het eigenlijk niet nodig. De meeste mensen leden een lang en zorgeloos leventje in een open en vrij land. Bij winkels hielden de mensen de deur voor elkaar open, en op straat zegden ze elkaar goeiedag. Zelfs de mensen van de regering gingen op de fiets naar het werk en staken vriendelijk hun hand op naar iedereen die ze tegenkwamen, en kon het zomaar gebeuren dat je op straat een regent een visje zag eten.
Dat was heel bijzonder. In veel andere landen kwamen zulke mensen niet op straat, maar namen ze hun beslissingen in zwaar beveiligde gebouwen, en als het even kan nog achter hoge hekken ook.

De koningin van het landje was heel geliefd. De wereld zag haar als het boegbeeld en visitekaartje van het land. Eigenlijk waren er maar een paar mensen die het ouderwets, ondemocratisch of een rare poppenkast vonden om een koninklijke familie te hebben waarin de funtie van staatshoofd van ouder op kind wordt doorgegeven, maar zelfs zij wisten dat het altijd beter is iemand te hebben die van kinds af aan wordt geleerd verstandig met verantwoordelijkheden om te gaan, dan een systeem waarin iedereen met een vlotte babbel, een mooi hoofd voor TV en invloedrijke vriendjes president zou kunnen worden.

Eens in het jaar gaf de koningin iedereen in het landje een vrije dag, en waren er overal feesten. Je kon gezellig kinderachtige spelletjes doen. In sommige plaatsen was er kermis, op andere plekken muziek, sommige feestjes waren truttig, andere juist stoer, maar overal waren mensen die zoveel bier dronken dat ze er helemaal misselijk van werden.

De koningin zelf maakte altijd een wandeling door een plaats ergens in het land, samen met de burgemeester, om te zien hoe het leven buiten het paleis er precies aan toeging. De rest van het jaar was ze daarvoor te druk.
Op een keer vond een boze meneer het niet leuk dat iedereen plezier had, en een feestje vierde met de koninklijke familie. Hij besloot iets heel ergs te doen, en crosste met zijn auto dwars door een groep mensen, vlak langs een bus met daarin de koninklijke familie, tegen een standbeeld aan. Niemand snapte waarom, en iedereen in het landje was geschrokken en boos. Ik ook.