Archive for the 'World' Category

Graceland

Wednesday, August 16th, 2017

16 augustus blijkt een bijzondere dag. Het is precies veertig jaar geleden dat Elvis Presley dood werd gevonden, en uitgerekend die dag bezoek ik het landgoed Graceland waar Elvis lange tijd woonde. Ik hou rekening met het ergste, maar uitindelijk valt het heel erg mee hoe druk het is, vandaag. De rondleiding door het huis is indrukwekkend, zelfs als je in ogenschouw neemt dat uit eerbied voor de familie de bovenverdieping niet toegankelijk is. Elvis bleek z’n tijd ver vooruit. In iedere kamer minstens één televisie, en vaak zelfs meer. De multimediakamer had niet alleen drie televisies naast elkaar, om op meerdere zenders tegelijkertijd het nieuws te kunnen bekijken, maar had ook een projectiescherm voor films en een bar. De kamer ernaast het zelfs een komplete biljarttafel, en was daarmee een mancave in een tijd dat dat woord nog niet eens bestond.
Tegenover het landgoed, aan de andere kant van Elvis Boulevard, bevindt zich een flink musuem met allerhande gebruiksartikelen die van Elvis zijn geweest; auto’s, trekkers, sneeuwscooters, vliegtuigen, showkostuums, gouden platen en hele archiefkasten met allerlei prutteltjes die niet allemaal even interessant zijn, maar die wel het gevoel geven dat je absoluut waar voor je geld krijgt, hier.
Na dit cultureel verantwoorde uitstapje besluit ik de binnenstad van Memphis maar eens te gaan verkennen. Zoals verwacht ademt ook daar alles de geest van Elvis. Inclusief de memorabilia aan de muur in het Hard Rock Cafe.

Na mijn stop in Memphis vertrek ik naar het noorden, rechtstreeks naar het gebied waar over een paar dagen de zonsverduistering helemaal totaal zal zijn. Eerst de brug over naar de staat Arkansas, en dan via de snelweg naar de hak van de laars van Missouri. Eigenlijk hoef ik deze snelweg alleen maar een stukje te volgen naar het noorden, want in Missouri kun je in het hele gebied tussen Cape Guirardeau en St. Louis de zonsverduistering goed zien. Handig. Toch blijf ik niet in Missouri, maar neem ik de afslag bij Charleston, richting het drielandenpunt, waar de staten Illionois, Missouri en Kentucky aan elkaar grenzen op de plek waar de Ohio– en Mississippi-rivier in elkaar samenvloeien. De brug over, Illinois in, en bijna direct daarna rechtsaf, voor de volgende brug, naar Kentucky. Het voelt een beetje als thuiskomen, want hier ben ik tijdens eerdere vakanties in 2010, 2011 en 2014 vaak geweest. De laatste keer had ik een kamer in het motel bij Charlston. Daar ben ik net aan voorbijgereden. Die keer had ik nog geprobeerd de maansverduistering van 15 april 2014 te bekijken vanaf de parkeerplaats van dat motel. Tevergeefs. Al wat ik zag waren wolken. Vervelend, maar ik zal het nog veel en veel vervelender vinden als het straks op 21 augustus bewolkt zal zijn. De maansverduistering was in 2014 niet meer dan een bonus, terwijl de zonsverduistering van dit jaar de voornaamste reden was de Atlantische Oceaan over te steken.

Naar memphis

Tuesday, August 15th, 2017

15 augustus vertrek ik naar het westen, na een fijne lunch bij Old Black Bear en een kopje koffie met een ijsje bij de naastgelegen snoepwinkel aan Main Street in het voorstadje Madison. Na een plezierige trip door Alabama, Mississippi en een klein stukje Tennessee kom ik aan in Nashville. De stad die de twijfelachtige reputatie heeft nog gevaarlijker te zijn dan Chicago, maar vooral bekend door het landgoed van Elvis. Graceland. Ik heb een bed gereserveerd op een slaapzaal in een jeugdherberg in de hippe wijk Cooper-Young. Ondanks de chaotische ontvangst en het chronische gebrek aan stopcontacten een plek waar het heel prima uit te houden is. Wie zich geroepen voelt mag zich zelfs ontfermen over corveetaken. Dat heeft iets nostalgisch.

Comic Sans Day

Friday, July 7th, 2017

De eerste vrijdag van juli is het Comic Sans Day.

Geoengineering op z’n Hollandsch

Saturday, April 1st, 2017

Het is weer de eerste april. De dag waarop smakeloze grappen op een zekere mate van vergeving kunnen rekenen. Een bekende zoekmachine staat er bekend om die kans aan te grijpen om stof te doen opwaaien. Zo werd in 2004 aangekondigd een datacenter te openen op de maan, wat een stortvloed aan sollicitatiebrieven veroorzaakte. Dit herhaalde zich in 2008, toen een soortgelijk project op Mars werd aangekondigd – terwijl in 2016 de mic drop juist zorgde voor een soort van ontslaggolfje doordat mensen geheel onbedoeld erg onbeschofte mailtjes rond gingen sturen. Ook naar mensen die daar de humor, terecht, niet van in konden zien.

Dit jaar is het een tandje tammer. Je hebt een misentrope tuinkabouter die een tuin net zo smart belooft te maken als een home al smart kan zijn. Die is best grappig, en als deze echt zou bestaan zijn er zelfs best een paar nuttige toepassingen voor te bedenken.

Veel minder grappig zijn de filmpjes die doelbewust zijn overgoten met een Oudthollandsch sausje dat een wel heel onwelriekende spruitjeslucht verspreidt. De zelfrijdende fiets leent wel heel erg veel van de beroemde eenaprilgrap van automerk Tesla uit 2015, waarin een foutparkerende auto zelfstandig een paar blokjes rond gaat rijden om zodoende een parkeerbon te ontwijken – en nog veel dubieuzer, zelfs tenenkrommend, is het filmpje waarin een plaatjesdraaier aan de voet van de Leidse museummolen De Valk vertelt dat Nederland best leuk zou zijn als het wat minder zou regenen – wat op zich klopt – gevolgd door een nogal kinderlijk filmpje waarin de molens van Kinderdijk wolkjes voor de zon wegblazen op dezelfde manier als dat bij de Teletubbies gebeurt. Dat verklaart meteen waar de inspiratie vandaan zal zijn gekomen.

Geoengineering op z’n Hollandsch… terwijl wereldwijd belangrijke initiatieven worden ontwikkeld om de verwoestijning van het land en de acidificatie van de wereldzeeen een halt toe te roepen, de gevolgen van overbevolking een beetje te temperen en deze planeet uberhaupt leefbaar te houden verschijnt er een quasi-lollig filmpje waarin de suggestie wordt gewekt dat geoengineering alleen nut heeft om de Rijndelta in een soort subtropisch vakantieresort om te bouwen.

Het beste aan 1 april is dat het maar 1 dag duurt.

Squirrel bridge

Tuesday, December 6th, 2016

Squirrel bridges like these also amount to the apparent 6000 wildlife crossings internet memes tend to brag about.

The country of the future

Wednesday, November 30th, 2016

Recently, someone pointed me to a video on Facebook praising The Netherlands for being the country of the future, backed by 7 facts. Sadly, a lot of these facts are mixed with fiction to such an extent it is safe to call them a fabrication or the result of wishful thinking.

1 The video states that The Netherlands is the only country in the world without stray dogs.
Although stray dogs are rare, stating it is the only country without stray dogs equates to jumping to conclusions.

2 There indeed is a solar powered bike lane which was opened in 2014. It has become common practice all over the world to fit all kinds of surfaces with solar panels.
The SolaRoad in Krommenie might indeed be the first purpose built cycling path equipped with solar panels, but one of the main reasons therefore lies in the fact it is not common practice elsewhere in the world to even build specific roads for cyclists only in the first place.

3 The video states there are charging points for cars every 50 meters.
In The Netherlands, there are roughly 18000 charging stations for cars – on a total surface of 41.5 square kilometers.
You don’t need to be a math geek to figure out hundreds of thousands charging stations would be needed to find one every 50 meters – unless, of course, you’re patient enough to charge a car by using a regular wall outlet.

4 There are no cars on some of the Frisian Islands, and in some small towns like Giethoorn and Orvelte. This is, however, exceptional. The Dutch are glued to their car to an extent it’d require a thermal lance to separate them from it – even if other means of transport are faster, cheaper or more economical or efficient, the car remains their preferred means of travel.

5 In April 2016, motion was backed by a majority of the House of Representatives calling to strive for merely selling zero-emission cars by 2025. This does in no way mean diesel or gasoline powered cars will be banned, or that they will no longer be available by 2025. The Dutch government has neither the intention nor the ability to sign a ban on combustion engines into law.

6 The video states 19 prisons had to shut down due to low crime rates.
There were plans to close 26 prisons between 2013 and 2018 and build 2 new ones. A majority of these have indeed closed their doors.
Though statistics do prove there is a decline in crime and there are significantly less people imprisoned than a decade ago, the closures lined out in the Masterplan DJI 2013-2018 are mainly meant to cut costs. As facilities close, electronically monitored house arrest is on the rise and it bacame common to house two detainees in one prison cell rather than one person per cell. All these measures add up, so it is an exaggeration to state dozens of prisons had to close because there is less crime. That’s just one single piece of the puzzle.

7 The video states there are 6000 wildlife crossings. This statement is accompanied by an image of an impressive ecoduct, spanning a 6 lane motorway.
In reality, 68 so called ecoducts are (being) built. Aside from those, there, obviously, also are simpler animal crossings in use, like squirrel bridges, toad tunnels and level deer crossings. Even if you take all these into account, the number 6000 is a blatent overstatement raising false assumptions.

Though parts of the aforementioned video are flattering, on a whole, exaggerations and misrepresentations of facts does more wrong than good.

Panorama: Iedereen een basisinkomen

Tuesday, December 23rd, 2014

Afgelopen donderdag zond de Belgische publieke zender Canvas een zorgvuldige en mooi gemaakte documentaire uit over het Basisinkomen.

De hele uitzending is terug te zien op http://www.canvas.be/programmas/panorama/0ae8483d-7adc-43fd-b56f-3327fab14082.

Doei, bye

Tuesday, November 19th, 2013

Na een paar uurtjes slapen begint mijn telefoon lawaai te maken. Ik graai mijn tassen bij elkaar en ga de kamer uit. Inmiddels weet ik dat het licht op de gang vanzelf aangaat. Goed voor de buurman, want gisterochtend drukte ik per ongeluk op zijn deurbel toen ik het licht aan wou doen. Op de begane grond aangekomen zet de conciërge direct een brodje op de balie om aan te geven dat hij eventjes weg is, en hij loopt met mij mee naar de straat. Nog geen halve minuut later heeft hij al een taxi voor me aangehouden en nadat ik mijn tassen in de kofferbak heb gelegd begint de rit naar het vliegveld. Terminal 3, concourse A. Speciaal gebouwd om vlot een Airbus A380 te kunnen verwerken.
De vertrekhal is van alle gemakken voorzien, en wie nog even iets wil drinken voor vertrek kan niet alleen naar Starbucks, maar kan net zo makkelijk terecht bij de champagnebar van Moët & Chandon. Mijn drankje is iets minder decadent. Bij de duty free koop ik een halve liter cola voor 2 dirham. Omgerekend naar euro’s is dat 40 cent. Ter vergelijking; een portie aardbeien met slagroom met een fles champagne kost zeven tientjes en is bij lange na niet zo verfrissend als een colaatje.
Eenmaal aan boord blijkt het vliegtuig bij lange na niet vol. Ik heb zelfs alle vier de stoelen tussen beide gangpaden tot mijn beschikking. Dat maakt het wel heel makkelijk te besluiten hoe ik de komende lange uren door moet brengen. De keuze tussen lezen, films of muziek is snel gemaakt.. ik claim twee schermen voor mezelf. Eentje om het beeld van de boordcamera in de staart van het toestel op te vertonen, en een andere voor muziek. Schoentjes uit, koptelefoon op, dekentje om, voeten en hoofd op een kussentje en met één van de stoelriemen losjes om m’n middel, doorgaan met waar ik mee bezig was voordat de wekker ging. Zo’n rijtje stoelen slaapt bijna net zo fijn als een echt bed. Op sommige punten is het zelfs beter. Bij mij thuis zijn er geen stewardessjes die eten en drinken langsbrengen – laat staan dynamische verlichting die een warmrode avondzon of koelblauwe nachtlucht (verlicht met sterretjes) imiteert. Haast jammer dat ik na een paar uurtjes rusten alweer rechtop moet gaan zitten. De daling is ingezet.Het is net middag als het toestel door het wokendek breekt, en meteen mompel ik in mezelf “Doe normaal” – de lens in de staart van het toestel wordt bedekt met natte sneeuw, en onder het wolkendek komt een grauw, troosteloos landschap tevoorschijn. Nederland in de herfst. Ik had het eerlijk gezegd nog niet gemist…

Dubai

Monday, November 18th, 2013

Omdat ik maar één dag te besteden heb in Dubai, probeer ik het maximale uit de dag te halen. Vroeg uit de veren, en op pad. Het is rustig op straat. De straat en de stoep zijn niet van saai asfalt of betonklinkers, maar van natuursteen. Omzoomd met palmbomen. Uiteraard zijn die bomen omslingerd met kerstboomlampjes.
Ik heb gereserveerd bij Burj Khalifa, maar ik besluit nu al mijn toegangskaartje te laten printen. Dat kan bij hun kantoor op de benedenetage van Dubai Mall. Het voelt goed dat toegangskaartje alvast op zak te hebben. Hierna ga ik met de metro naar de oude stad. Ik heb van de verhuurder een chipkaart voor het openbaar vervoer meegekregen. Het enige dat ik hoef te doen is 20 dirham chiptegoed bijop de kaart te zetten. Ongeveer 5 euro. Als je ‘t niet al te gek maakt, is dat meer dan voldoende om de hele dag gebruik te kunnen maken van bus en metro.
Het oude centrum is een must voor elke bezoeker aan deze stad. Dubai is de laatste 20 jaar gigantisch gegroeid, en bijna alle gebouwen buiten het centrum zijn van na 1990, maar de binnenstad ademt qua architectuur nog echt de sfeer van een oud Arabisch stadje. Helaas zijn de oude souks compleet overgenomen door Indiërs die zich ook hier bedienen van nogal opdringerige verkoopmethoden. Je kunt geen stap zetten of er springt weer iemand naar voren die je imitatiehorloges wil verkopen, of die probeert een theedoek op je hoofd te doen ‘voor de foto.’ Om de een of andere reden noemt iedereen me Jack Sparrow of John, en al heb ik reeds tig keer overduidelijk gezegd dat ik echt niet op de foto wil of hoef met een doek op m’n kop, en dat ik uit principe niets koop bij mensen die op m’n zenuwen werken, iedereen blijft het proberen. Volgens mij kun je alleen rustig in je eentje over deze markten lopen als je al een keffiyeh op je hoofd hebt. De minder toeristische goudmarkt een erg boeiende plaats eens rond te neuzen. Nergens ter wereld vind je zoveel goudhandelaars bij elkaar en je moet haast een zonnebril op tegen de flonkerende schittering van alle gouden sieraden in de etalages. Door tijdgebrek heb ik helaas de kruiden- en specerijenmarkt overgeslagen. Waar ik wel ben geweest is het Dubai Museum in het oude centrum.
Voor wie benieuwd is naar hoe een kleine nederzetting met wat kamelenhoeders, vissers en parelduikers uit heeft kunnen groeien tot een imposante metropool is dat museum erg de moeite waard. Iets verderop tref je ook een soort openluchtmuseum waar oude gebouwen mooi zijn opgeknapt, en waar nog een gedeelte van de oude stadsmuur te zien is.
Vanaf daar heb ik mijn ambitie de boel te verkennen met het openbaar vervoer laten varen. Een praktische manier om veel indrukken op te doen in weinig tijd is zo’n foute toeristendubbeldekker. Er zijn twee routes; eentje door het centrum, en eentje langs de kust. Die laatste geeft een prachtig beeld van de recentere ontwikkelingen. Je ziet Health Care City, een wijk vol particuliere ziekenhuizen en klinieken. Je komt vlak langs Burj Al Arab, het hotel dat qua vorm op het bollende zeil van een dhow moet lijken en bezoekt Palm Jumeirah. De bus rijdt tot bij het bekende Hotel Atlantis, en langs de weg zie je een enorme bouwput waar een station voor de monorail verrijst. Op de terugweg zie je nabij de marina de hoogste wijk ter wereld, waar letterlijk tientallen wolkenkrabbers op een kluitje staan.
Meer hoogbouw is te zien langs de E11 – de autoweg die vanaf Abu Dhabi via Dubai tot de grens met Oman doorloopt. Bijna 560 kilometer lag. Het deel van deze weg dat door Dubai loopt staat bekend als Sheikh Zayed Road, en deze is omzoomd met indrukwekkende hoogbouw. Langs deze weg zie je ook het bekende winkelcentrum Mall of the Emirates – duidelijk te herkennen aan het gebouw waarin de overdekte skihelling zich bevindt. Helaas heb ik ook hiervoor geen tijd. Iets verderop stopt de bus bij een ander groot winkelcentrum aan deze straat; Dubai Mall. Hier moet ik straks zijn voor mijn bezoek aan het uitzichtpunt bovenin Burj Khalifa. Ik heb echter nog een goed kwartier voordat ik daar word verwacht, dus ik heb wat tijd om langs de ijsbaan en het zee-aquarium te lopen en snel een broodje en een kopje koffie te kopen. Het is bijna avond, maar ik heb nog geen lunch gehad – en eigenlijk ook nog geen ontbijt…
Dan, eindelijk naar Burj Khalifa. Na het scannen van mijn kaartje mag ik naar de wachtruimte, waar een expositie te zien is over de olkenkrabber. In één van de wachtkamers bevindt zich een glazen dak. Een mooi Arabisch meisje in donkerblauw uniform vraagt me voor haar te gaan staan, en omhoog te kijken. Voor het glazen plafond zit een vizier, en als je daardoorheen kijkt, kijk je recht naar de plek waarvandaan je straks over de stad kijkt. Dan, een paar gangen en kamers verder, volgt de lift die me naar boven brengt. Wat een superlift – in minder dan een minuut zoef je 124 verdiepingen omhoog, vanwaar je echt een erg mooi uitzicht hebt. Bizar om te bedenken dat je op dit platform eigenlijk pas halverwege de toren bent. Naast de nodige onbetaalbare appartementen schijnt er zelfs nog een nachtclub op één van de bovenverdiepingen te zitten. Terwijl bij daglicht van het mooie uitzicht geniet valt de schemering in, en even later is het donker en heeft Dubai zich getransformeerd in een zee van kleurige lichtjes, beschenen door een gele maan. Ik kijk uit over een sprookjesachtig uitzicht, en kijk terug op een mooie dag waarin het verbazend goed is gelukt de beschikbare uren daglicht nuttig te gebruiken.
Weer terug op de begane grond houdt de Dubai Fountain er net mee op. Jammer, maar na zonsondergang voert de fontein meerdere keren per uur een spectaculaire show op. Dubai Fountain is net zoiets als Aqua Nura in de Efteling of de fonteinen bij het Bellagio in Las Vegas. Da’s geen toeval; alledrie zijn ze ontworpen en gebouwd door hetzelfde bedrijf.
Na dit alles ga ik terug naar het appartement om mijn tassen vast wat op orde te maken voor het vertrek morgen. Ik kan ‘t me niet permitteren nóg een vlucht te missen, deze vakantie – niet in de laatste plaats omdat ik overmorgen weer op het werk verwacht word. Net op het moment dat ik weer naar buiten wil gaan om ergens wat te gaan eten komt mijn gastheer binnen, en we besluiten gezamenlijk wat te gaan eten. Hij is klaar met werken en moet alleen nog wat boodschappen doen bij een klein achterafkruideniertje in een onopvallende winkelgalerij, en meteen daarna gaan we naar het voortreffelijke Libanese restaurant Al Hallab bovenin de Dubai Mall – met, vanaf het balkon, uitzicht over de fontein. Feest voor alle zintuigen.
Daarna is de dag toch echt ten einde. Terug in het appartementencomplex wens ik de conciërge een goede nachtdienst. Hij heeft me al beloofd straks te helpen met het vinden van een taxi. Even een paar uurtjes slaap pakken, en dan teug naar Nederland.

Vertrek

Sunday, November 17th, 2013

Zo stroef als alles de vorige poging verliep, zo soepeltjes gaat het nu. Lekke ruitgebreid ontbijten, en daarna nog even naar de buurtsupermarkt voor een derde poging een fles Oegandese gin mee naar huis te nemen, en dan weer richting Entebbe. Deze keer ben ik als vanouds ruim op tijd. Er is zelfs nog tijd voor een kopje koffie voordat de incheckbalie opent. Da’s een heel ritueel hier. Er zijn maar een paar balies tegelijkertijd open, en voordat de balie open is, mag je de vertrekhal niet in. Daarna gaat het verbazend vlotjes. Geen ellenlange rijen voor de grenscontrole, voldoende winkeltjes achter de douane om je een tijdje te kunnen vermaken, en zelfs gratis wifi. Erg fijn; de databundel op m’n mobiele telefoon is namelijk op.
In het vliegtuig heb ik een plek aan het raam, en bij een haast wolkenloze lucht is dat geweldig. De landschappen beneden zijn onbeschrijflijk mooi. Vol woeste bergtoppen, uitgestrekte vlaktes en uitgedoofde vulkanen met kratermeren. Gewoon jammer dat het halverwege de vlucht donker wordt, al maakt dat het benaderen van Dubai misschien nog wel spectaculairder. De straatverlichting langs het indrukwekkende stratenplan, en verlichte hoogbouw, geeft het een sprookjesachtige aanblik. Overduidelijk een van de vele steden die als geheel op de tekentafel is ontworpen. Met een groot verschil; deze stad is bewoond.
De douaneprocedure is wat onduidelijk. Er zijn legio verschillende loketjes; voor ingezetenen van de Emiraten, voor visumhouders… maar eentje voor niet-visumplichtigen? Daarvoor blijken geautomatiseerde poortjes te zijn die de RFID-chip uit je paspoort kunnen lezen. Mooi systeem – als het werkt.
Eenmaal binnen ben je zo in de stad. Het metrostation grenst aan ‘t vliegveld en een kaartje kost bijna niks. Ik stap uit bij het metrostation Dubai Mall, en daarvandaan loop ik naar Claren Towers, waar ik de komende nachten een appartement deel met een Amerikaanse expat. Het zal ongetwijfeld komen doordat ik een shirt draag van de Uganda Cranes, want onderweg kom ik meerdere Oegandezen tegen die hier werk hebben gevonden. Bij de woontoren aangekomen weet de concierge al van mijn komst, en brengt me tot bij de voordeur van ‘t appartement. Het flatje zelf is een klein, bescheiden eenkamerapparteentje met open keuken,
maar het uitzicht vanaf de achtste etage is voortreffelijk. Je kunt de Dubai Fountain zien vanaf het balkon. Op de veirde etage is een fitnessclub en zwembad, maar omdat ik maar één dag tot mijn beschikking heb zul je me daar niet aantreffen. Ik wil het dorp in :)

Uganda Cranes

Saturday, November 16th, 2013

Dit had mijn eerste dag in Dubai moeten zijn, maar dat is het niet. In plaats van in het vliegtuig zat ik gisteravond weer in de bovenzaal van het casino in Jinja, waar als ieder weekend de groep muzikanten uit Kampala optrad. De slierten kerstverlichting hangen nog steeds aan de buitengevel van ‘t casino. Hierdoor lijkt het op de Golden Nugget in Las Vegas.
De eerste plannen, raften of jetboaten, blijken ook nu niet haalbaar, maar er is een mooi alternatief; Itanda Falls. Een serie woest kolkende stroomversnellingen, te gevaarlijk voor de rafters. Naast de prachtige aanblik van het wild schuimende water is de grote attractie hier; er zijn mensen die zich erin gespecialiseerd hebben door deze stroomversnelling cq waterval te zwemmen. Het ziet er bizar en surrealistisch uit. De golven zijn letterlijk metershoog, en overal steken er rotsen uit het water, maar deze jongens zwemmen erdoorheen alsof ze recreatief een paar baantjes trekken op een verloren zaterdagmiddag.`
Na dit bizarre schouwspel terug naar Kampala. In het Nelson Mandela Stadium wordt vandaag de vriendschappelijke interland Oeganda-Rwanda gespeeld. Ik ben nog nooit naar een echte voetbalwedstrijd in een echt stadion geweest, dus dit wordt mijn eerste keer. Natuurlijk moet dat flink uitgedost; teamshirt aan, schmink op het gezicht, en een gevlochten pols- en halsketting om in de nationale kleuren. De wedstrijd eindigde zoals ie begon. 0-0. De sfeer, echter, is super. Trommels, vuvuzela’s, fluitjes… alles gaat mee de tribune op en verhoogt de feestvreugde.

Spennah Beach

Friday, November 15th, 2013

Vandaag is mijn vlucht naar Dubai. M’n vakantie wil ik afsluiten met een weekend in die enerverende groeibriljant van een wereldstad. Ik heb de hele ochtend nog tijd, dus na een rustig ontbijt is er zelfs nog tijd voor mijn eerste dagje strand in Afrika. Entebbe en het vliegveld liggen prachtig op een schiereiland in het Victoriameer. Je gedroomde vakantiestrand vind je hier. Fijn geel zand, palmbomen, en geweldige catering. Als overal, serveren ze graag een enorme gefrituurde victoriabaars. De filet pulk je zo van de graten af, en wie zich daartoe geroepen voelt kan de vissekop smaakvol leegzuigen. Wie dit zielig vindt voor de vissen raad ik aan de film Darwins Nightmare te zien. Elke victoriabaars die nog in dit meer zwemt is er eentje te veel, dus tast toe.
Hierna wil ik inchecken voor mijn vlucht naar Dubai. Bij de deur van het vliegveld staat een bordje die mensen die vandaag met deze vlucht mee hadden gewild oproept naar het kantoor van Emirates te gaan. Dat verbaast me; ik heb nog een goeie twee uur voor dit toestel vertrekt. Is de vlucht uitgevallen? Is het vol? Overboekt?
Het blijkt een stuk banaler. Ik ben twee uur te laat. Precies de twee uur tijdverschil tussen Nederland en Oeganda. Ik had de vluchttijden in Nederland in mijn telefoon gezet, en mijn telefoon heeft vervolgens al mijn afspraken netjes aangepast aan de lokale tijd. Handig? Niet altijd….
Er zit echter niets anders op dan mijn vlucht om te boeken naar de eerstvolgende beschikbare datum; zondagmiddag. In plaats van een weekend in Dubai heb ik een extra dag Oeganda. Morgen alsnog raften op de Nijl?

de baai

Thursday, November 14th, 2013

Kampala ligt aan een baai in het Vicoriameer. Eigenlijk is het rondom deze baai gebouwd, en je kunt van de ene naar de andere kant door een schipper wat geld te geven. Het uitzicht is de moeite wel waard. Het water zelf is hier dik, en bevat groenige slierten alg. Het is net groentesoep… ook zie je hier vissers hun netten uitwerpen in de buurt van de vele groenbeboste eilandjes.
Eigenlijk is dat mijn complete dagbesteding voor vandaag; overvaren, kijken naar vissers, lunchen aan de andere kant van de baai, en weer terug. Net vakantie.

Owino Market

Wednesday, November 13th, 2013

Een indrukwekkende, maar ook haast wat engige plek in Kampala is Owino Market. Een enorm marktcomplex, waar vooral schoenen en kleding verhandeld worden. In sommige kraampjes tref je complete naaiateliers. Het is niet altijd makkelijk de smalle gangetjes tussen de kraampjes te volgen. Het is druk, en sommige kooplui proberen op de vreemdste manieren je aandacht te trekken. Het is duidelijk; hier wordt serieus gehandeld. Ik verwacht niet dat het op prijs gesteld wordt hier uitgebreid te gaan fotograferen, maar wie een beetje goed kan afdingen zal hier zeker met wat leuks naar huis gaan.
Van een heel andere orde is het National Theater. Al erg lang een prominent gebouw in het centrum van Kampala, dat niet alleen gebruikt wordt als schouwburg, maar waar ook de nodige bruiloften worden gehouden – maar niet vandaag, dus hoe dat eraan toegaat kan ik niet zien..
Op loopafstand vind je verder in deze buurt onder andere het parlement van de republiek Oeganda, een belangrijke oude katholieke kerk en een theater waar een bekend lokaal gezelschap dagelijks optreedt.

Griffin Falls

Monday, November 11th, 2013

Weer een nationaal park. Tussen Jinja en Kampala ligt een uitgestrekt bosgebied waar allerlei diertjes leven. De afgelopen nacht heb ik doorgebracht in een klein koepeltentje op een kampeerveld in dit bos. Ondanks het gebrek aan comfort slaapt het heerlijk, met het tikken van de regen, het tsjirpen van krekels en het geraas van boomklimmende apen om je heen.
Dit beschouw ik als een rustdag, dus de natuurwandeling doe ik niet na het ontbijt, maar na de lunch…
Het bos is wandelvriendelijk. ook zonder je overal vast te hoeven grijpen is hier goed te lopen, en de gids weet het nodige te vertellen over de dikke bomen met luchtwortels die hier staan.
Ook hier weer een indrukwekkende waterval. Griffin Falls. Het wild stromende water heeft holtes in de rots uitgesleten, waardoor een deel van het water over en een deel onder de rotsen stroomt. Naar het schijnt is de waterval 30 meter diep. Het water schuimt en stinkt naar melasse. Dat komt doordat de naburige rietsuikerfabriek haar afvalwater op dit beekje loost. Je kunt dus met recht spreken van zoet water.