De hele nacht opblijven om te werken is niet zo’n punt.
Op de terugweg naar huis in de berm een band verwisselen wel.

Graag had ik hier een heel uitgebreid verslagje geschreven van de mooie musical Moulin Rouge, die dit weekend is opgevoerd in het eveneens mooie Parktheater in Eindhoven.
Echter, ik durf het niet aan. Ik heb absoluut genoten van de voorstelling, en van de nazit in de foyer, waar ik in gesprek kwam met iemand die bij tijd en wijle voor neppatiënt moet spelen voor mensen die een medische opleiding volgen. Zo onder het genot van een La Trappe is dat een leuk onderwerp.

Toch durf ik het niet aan een waardeoordeel over de voorstelling zelf uit te spreken, omdat ik door omstandigheden ruim een half uur te laat de zaal binnenstrompelde, en dus een heel stuk gemist heb. Ik ben echt op tijd vertrokken uit het ouderlijk huis, waar vaderdag werd gevierd met een heerlijke stapel pannenkoeken, en tot Eindhoven lag ik heerlijk op schema om ruim op tijd te komen, maar daar ging het mis. Ik heb maar liefst 2 mobiele telefoons met navigatiesoftware, maar als je die geen van beiden bij je hebt, ben je aangewezen op een printje van de ANWB routeplanner. Die heb ik dan ook ter harte genomen. Afrit 6 van de A50 pakken, en na 6,9 kilometer rechtsaf – dat is wat het papier aangaf, en wat ik deed. Afrit 6 pakken, en dan…… kom je niet terecht op de beloofde weg naar Ekkersrijt, maar op de snelweg, en zit je ineens op een heel ander punt dan je volgens het geprinte velletje papier zou moeten zijn.
Gelukkig schijnt Eindhoven goed bebord te zijn. Schijnt… ik heb slechts één keer een verkeersbord gezien dat de weg naar het Parktheater wees, en die leed naar… een straat die was versperd door een politiebusje met blauwe zwaailampen en een mannetje in gele jas die aankomend verkeer tegenhield. Bordje ‘Centrum’ volgen kon wel, maar dat leed tot een complete carnavalsoptocht van blije mensen en een autopolonaise waar ik in totaal meer dan een uur in vast heb gestaan. Er blijkt een volksverhuizing bezig van mensen die Guus Meeuwis op hebben zien treden in het PSV-stadion.
Achteraf blijkt dat ik, toen ik stapvoets door het centrum reed, vlák in de buurt van het gezochte theater was, maar door het ontbreken van deugdelijke bebording is me dat ontgaan. Tot mijn grote schaamte heb ik ouderwets de weg moeten vragen bij een snackbar…

Lang verhaal kort, ik was blij dat ik ondanks mijn late aankomst nog naar binnen mocht. Tenslotte heb ik toch zo’n 250 kilometers afgelegd om wat cultuur op te snuiven. Was ‘t de moeite waard? Ja.

Niet alleen NCAP laat in het kader van de verkeersveiligheid auto’s op elkaar botsen. Het Insurance Institute for Highway Safety doet dat ook – al meer dan 50 jaar!

Ter gelegenheid van hun jubileum in 2009 hebben ze een mooi illustratief filmpje opgenomen om aan te tonen dat er sinds hun oprichting in 1959 het een en ander is gebeurd op het gebied van verkeersveiligheid.

Behoorlijk schokkend wat er gebeurt bij een relatief bescheiden gangetje van 64 kilometer per uur. En toch, ondanks de kreukelzone van voor tot achter, zou ik persoonlijk liever mijn leven riskeren in zo’n stijlvolle klassieker (bij voorkeur met een CNG-installatie) dan zo’n fantasieloze koets uit 2009 op de stoep te hebben staan.

Via Sylvana Knaap

Gisteren werd er getrouwd op Schiphol, maar in plaats van warm onder de palmen verblijft dat stelletje nu in het koude Amsterdam.

Ikzelf zou onder andere omstandigheden ongeveer op dit moment in de ontvangsthal mijn visite op staan te wachten, maar door de eruptie van de Eyjafjallajökull liep dat anders. Dat worden voor mij dus geen bezoekjes aan de Keukenhof en Hermitage de komende dagen.

Da’s de conclusie van de Nationale Parkeertest 2010 en ook die van mijzelf.
Afgelopen woensdag kon ik er niet onderuit met de auto de binnenstad van Utrecht binnen te gaan. Wie het redt in dat gat de weg te vinden zonder per ongeluk een stoplicht over het hoofd te zien of op de busbaan danwel in tegengestelde richting in een eenrichtingsweg terechtkomt zou sowieso al in aanmerking moeten komen voor een lintje, maar dat terzijde. Ik kon redelijk makkelijk de plek waar ik in 2004 al een vette boete moest betalen wegens ‘foutparkeren‘ terugvinden.
De parkeertarieven nu liggen fors hoger dan toen, in 2004, toch heb ik weer braaf een parkeerticket gekocht. Nu voor een bedrag waarvan je mag verwachten dat ze je auto meteen even een sopje geven en inpakken in fluwelen kussentjes met een strikje erom. Echter, het tegendeel is waar. Er wordt service geleverd, als je op het Janskerkhof parkeert, maar een andere dan je zou verwachten. Iemand aldaar heeft de moeite genomen met een leeg bierflesje m’n achteruitkijkspiegel kapot te meppen, en daar ben ik die persoon allesbehalve dankbaar voor.

Zo snel ging het niet…

Dit blijf ik elk jaar herhalen, maar ook deze keer was het vervelend; vanmorgen was de eerste keer deze herfst dat ik m’n autoruiten ijsvrij moest krabben.
Wanneer begint de lente?

Vanmorgen, exact om 6 uur prijkte dit op m’n dashboard… de magische grens van 10000 kilometer is gepasseerd.

Heerlijk joh… buiten ontdekken dat een blijerd op straat heeft geparkeerd, en daarmee drie parkeervakken blokkeert. Om half zes zaterdagochtend al halsbrekende toeren uit moeten voeren om zonder spiegeltjes, zijkantjes of zeecontainers te raken naar ‘t werk te kunnen is niet fijn.

Gisteren heb ik geïnvesteerd in een huishoudelijk apparaat. Een nuttig apparaat. Een waterkoker. Een snoerloze, elektrische waterkoker van de HEMA.
Het enige dat een beetje vervelend is, is dat niet alleen de kan zelf snoerloos is, maar dat er in de doos ook niets is terug te vinden van een dingetje om de verwarmingsspiraal in de bodem van de kan van electriciteit te kunnen voorzien. Het voetstuk dat is afgebeeld op de doos en wordt genoemd in de handleiding is in geen velden of wegen te bekennen. Tuurlijk, ik zou een snoer aan de drie koperen pooltjes onderin de kan kunnen solderen, maar dat kost me m’n garantie, is niet bepaald veilig en al helemaal niet elegant. Misschien heeft een belletje naar de klantenservice meer effekt.

Het filmpje in mijn vorige postje zal niet het eerste zijn waar iemand aan denkt bij het horen van de omschrijving ‘electrisch karretje met twee versnellingen’ maar een interessante ontwikkeling is het wel. Niet alleen omdat het een bloedsnelle sportauto is, maar ook omdat het een aanjager zou kunnen zijn voor de herintroductie van de electrische automobiel. Herintroductie? Jazeker… nog voordat de verbrandingsmotor was uitgevonden bestonden er al elektrisch aangedreven zelfrijdende koetsen, die tot de jaren dertig van de vorige eeuw relatief gezien best populair waren. Niet alleen omdat ze minder vaak kapot gingen en stiller waren dan de prille automobielen op stoom, diesel of benzine. Het aantal tankstations was toen ook nog niet zo groot als tegenwoordig. Tijden veranderen.

Een recenter probeersel was de EV-1; een elektrische auto van General Motors die tegemoetkwam aan lokale Californische regelgeving, de ‘Zero Emission Vehicle Regulation’. In een paar jaar tijd zijn er daar iets meer dan tweeduizend van geleverd, en stonden er zo’n 8000 man op de wachtlijst. Andere automerken brachten elektrische varianten van bestaande modellen op de markt. Totdat de hiervoor genoemde regulering werd versoepeld. Toen werd de productielijn ontmanteld, de leasecontracten van de geleverde auto’s werden door de fabrikant opgezegd, en deze wagens zelf eindigden in de pletter of versnipperaar.
Meer daarover in de documentaire Who Killed the Electric Car.

Dus, ja. Het is leuk en boeiend dat er nu een elektrische auto bestaat die er voor de verandering eens niet uitziet als een zeepbel of zoemend brommobieltje, maar als een sportief mirakel op wielen die, in vergelijking met andere sportieve tweezitters, redelijk geprijsd te noemen is. Al kun je voor dat geld ook een heel leuk appartementje in Turkije krijgen.
Accu’s zijn nou eenmaal niet goedkoop, wat ook de reden is dat de hiervoor genoemde regeling werd versoepeld. Toch ben ik ervan overtuigd dat, als er meer was geënvesteerd in het vinden van betere opslagmethoden voor electriciteit, de prijs omlaag had gekund. Misschien zou dan zelfs het probleem van de beperkte actieradius op kunnen lossen. Het gros van de forenzen, inclusief mijzelf, zou prima uit de voeten kunnen met een voertuig die op een volle lading vlotjes zo’n 150 kilometer af kan leggen, en daarna weer een aantal uren aan de stekker moet, maar de gedachte dat je dan niet meer op een achternamiddag kunt besluiten eventjes naar bijvoorbeeld Rome te kachelen speelt natuurlijk ook mee. Zelfs al is er nagenoeg niemand die dat ook daadverkelijk doet… braaf aansluiten in de file komt meer overeen met de alledaagse praktijk. Dat is trouwens iets waar ook een elektro-auto niets tegen zou kunnen doen. Wat daartegen helpt is werk op fietsafstand.

Twee dagen op rij ‘s ochtends de ruiten moeten krabben, en nu al verlang ik hartstochtelijk naar de lente. Een zwoel briesje in je gezicht, lange avonden buiten… heerlijk.
Maar goed. Dat zit er nog even niet in, en op dit moment verkeer ik niet meer in de luxe omstandigheden dat ik op een koude dag buiten de auto kan starten, binnen een bakje muesli naar binnen werk, en daarna zonder ruiten te hoeven krabben of te wachten tot ze ontwasemd zijn weg kan rijden. Zelfs het stuur was lekker warm, maar ja, als je aan de straat parkeert doe je dat niet.
Dat was voor mij ook de belangrijkste reden voor een nieuwe auto; volgens de verkoper zou de airco ‘in een paar tellen’ beslagen ruiten ontwasemen. Dan moet je wel heel langzaam tellen. Vanmorgen ging het zo; versnelling neutraal, starten, temperatuurregeling op z’n hoogst, ventilator maximaal, achterruitverwarming aan, uitstappen, portier dicht, in alle rust ruiten krabben en weer instappen. Vanaf dat moment duurde het nog drie hele minuten voor de voorruit enigzins helder te noemen was, en daar heb ik ook nog eens bij geholpen door met de rug van m’n hand van de binnenkant over de ijskoude ruit te poetsen. Dat valt me een beetje tegen. Ik bedoel; een simpel gloeispiraaltje in het ventilatiesysteem zou al wonderen verrichten en de meerkosten daarvan zou je op de produktiekosten van een auto amper terugvinden.
Meer hi-tech kan ook… in 1981 bouwde Volkswagen bijvoorbeed de concept-car Auto 2000. Die was al semi-hybride en had daarnaast een ‘wärmespeicher’. Een soort kruising tussen een warmtewisselaar en een thermosfles, die zich tijdens een rit langzaam oplaadt, en bij een start de motor snel op temperatuur brengt. Comfortabel en ook nog eens goed voor ‘t milieu, dus eigenlijk vraag ik me wel af waarom, bijna dertig jaar later, dat apparaatje nog zo onbekend is.

Jazeker, ik ben er nog, en er is ‘t een en ander gaande. Ik heb een andere standplaats qua werk, letterlijk onder de rook van Amsterdam. Dat betekent dat ik door de week in een bed & breakfast slaap totdat ik een beter alternatief heb. Aan het eind van mijn geld hou ik dus een beetje maand over, maar ‘t is beter dan elke dag achter ‘t stuur krachttermen bezigen in de file.
Da’s ook nieuw, namelijk… vroeger verplaatste ik me op rustige momenten, maar ik werk ineens (altijd!) overdag en slaap ‘s nachts. Best wennen, maar ‘t heeft ook wel z’n charme.

Ja, ik beklaag me wel erg vaak over dingen die op of langs de weg gebeuren. Klopt. Toch denk ik dat iedereen die ooit in Doetinchem geweest is zal beamen dat de stoplichten aldaar een ramp zijn. Het zijn er verschrikkelijk veel, en ze staan op z’n zachts gezegd bizar afgesteld.
Ik heb me wel eens verbaasd over de fietsersstoplichten, bijvoorbeeld. Ook Doetinchem heeft tegenwoordig van die hippe lichten die van 10 naar 1 aftellen tot het groen wordt. Wat afgeteld wordt durf ik niet te zeggen. Het zijn in ieder geval geen seconden, want ik heb wel eens geklokt, en tussen het cijfer 10 en de kleur groen zit ruim een halve minuut. Vervolgens zul je als fietser trouwens snel moeten zijn, want, zonder overdrijven, het licht staat langer op oranje dan op groen. Als je toevallig met de ogen knippert zou je ‘t kunnen missen.
Misschien zit daarom dat aftelmechanisme er wel op…

Een ander berucht punt is de spoorwegovergang aan de Terborgseweg. Extreem lang dichtblijvende spoorbomen zorgden daar in het verleden voor lange rijen walmende stilstaande auto’s. Tegenwoordig is dat niet meer het grootste probleem. De verkeerslichten des te meer.
Het zijn er lachwekkend veel, en kennelijk zijn die op een rare manier afgesteld om de spoorbaan zo goed mogelijk leeg te houden. Als je een tijdje voor het ene rode licht staat te wachten, en kijkt naar het geknipper van de lichten verderop lijkt ‘t net een disco.
Het zorgt misschien voor een lege spoorwegovergang, zulke korte en onvoorspelbare rood- en groentijden brengen heel andere risico’s met zich mee. Zo heb ik gisteravond behoorlijk veel geluk gehad. Voor mij reed een rode Golf met kenteken HP-GJ-57 die het op oranje springen van ‘t licht voor ‘m kennelijk een goede reden vond bovenop de rem te gaan staan. Het enige dat ik kon doen was een noodstop, en ja, dat ging net goed. Ook de auto achter mij kon stoppen, maar die daarachter had dat geluk niet. Niet veel meer dan twee bumpers die elkaar net geraakt hebben, als ik ‘t wel heb, maar toch… het blijft raar dat als het ene licht net op groen gaat, een andere, na een bocht en nog geen honderd meter verderop, rood wordt.