Twee dagen op rij ‘s ochtends de ruiten moeten krabben, en nu al verlang ik hartstochtelijk naar de lente. Een zwoel briesje in je gezicht, lange avonden buiten… heerlijk.
Maar goed. Dat zit er nog even niet in, en op dit moment verkeer ik niet meer in de luxe omstandigheden dat ik op een koude dag buiten de auto kan starten, binnen een bakje muesli naar binnen werk, en daarna zonder ruiten te hoeven krabben of te wachten tot ze ontwasemd zijn weg kan rijden. Zelfs het stuur was lekker warm, maar ja, als je aan de straat parkeert doe je dat niet.
Dat was voor mij ook de belangrijkste reden voor een nieuwe auto; volgens de verkoper zou de airco ‘in een paar tellen’ beslagen ruiten ontwasemen. Dan moet je wel heel langzaam tellen. Vanmorgen ging het zo; versnelling neutraal, starten, temperatuurregeling op z’n hoogst, ventilator maximaal, achterruitverwarming aan, uitstappen, portier dicht, in alle rust ruiten krabben en weer instappen. Vanaf dat moment duurde het nog drie hele minuten voor de voorruit enigzins helder te noemen was, en daar heb ik ook nog eens bij geholpen door met de rug van m’n hand van de binnenkant over de ijskoude ruit te poetsen. Dat valt me een beetje tegen. Ik bedoel; een simpel gloeispiraaltje in het ventilatiesysteem zou al wonderen verrichten en de meerkosten daarvan zou je op de produktiekosten van een auto amper terugvinden.
Meer hi-tech kan ook… in 1981 bouwde Volkswagen bijvoorbeed de concept-car Auto 2000. Die was al semi-hybride en had daarnaast een ‘wärmespeicher’. Een soort kruising tussen een warmtewisselaar en een thermosfles, die zich tijdens een rit langzaam oplaadt, en bij een start de motor snel op temperatuur brengt. Comfortabel en ook nog eens goed voor ‘t milieu, dus eigenlijk vraag ik me wel af waarom, bijna dertig jaar later, dat apparaatje nog zo onbekend is.

This entry was posted on Thursday, October 30th, 2008 at 8:48 am and is filed under Traffic.