Het is een stukje rijden, maar ik ben op dit moment op Merritt Island.

Het eiland waar op dit moment Space Shuttle Atlantis startklaar op het
lanceerplatform staat… Alleen het weer kan nog roet in het eten
gooien, en op dit moment doet het dat ook. Voor een staat die zich
‘sunshine state’ noemt is het behoorlijk regenachtig.

Het was de bedoeling morgenochtend hier de boot te pakken om vanaf het
water de lancering te zien. Een week voor vertrek was de boot vol,
later werden er extra bootjes geregeld – en vandaag blijkt die extra
boot anderhalf keer zo duur als de oorspronkelijk genoemde prijs. In
combinatie met de slechte weersverwachting voor morgen heb ik dat
laten schieten.

Het plan nu is om ergens wat te eten te scoren, en dan afwachten op
een plek die op zichzelf ook al een mooi uitzicht biedt. Daarnaast zal
ik m’n telefoon een tijdje bij moeten laten laden…. Ik heb enige
tijd in een nieuwe accu voor m’n oude telefoon geïnvesteerd – met
tweemaal zoveel mAh’s als de vorige (dat maakt ‘m ook iets groter: ik
heb nu een batterijdeksel met een dikke puist)

Het lijkt er echter op dat het draaien van TomTom zoveel power kost
dat de batterij langzaam leegloopt, zelfs als je de batterij bijlaadt.

Over bijtanken gesproken… De benzine is duur geworden. Zonet heb ik
een pomp vrij laten geven voor 30 dollar, maar toen dat op was, was
m’n tank nog niet vol… Alsof je een emmer leeggooit….

Deze dag was toch wel het voorlopige hoogtepunt van deze vakantie. 2 van de dingen die ik de vorige keer bewust heb overgeslagen, ondanks hun prominente plek op m’n bucket list mag ik nu afstrepen, en ze zijn absoluut de moeite waard.
De Tamiami Trail bracht me, via de souvenirwinkel van de Miccosukee tot vlakbij Miami, een andere weg leed zuidelijk naar Homestead.
Het regende, en dat was een goede reden eerst rond te gaan kijken op de eerste paar Florida Keys. Niet lang, maar net genoeg om een beetje een indruk te geven.
Het weer op het vasteland leek op te gaan klaren, en dat was een reden om terug te keren naar Homestead voor één van de bizarste bouwsels die ik ooit gezien heb; Coral Castle. Een uit de kluiten gewassen rotstuin, compleet opgetrokken uit grote stukken steenkoraal, en in zijn geheel gebouwd door één klein mannetje, Ed Leedskalnin. Niemand weet hoe hij het voor elkaar heeft gekregen, maar ik heb vandaag een stuk steen met een gewicht van drie ton zien balanceren op het wiellager van een T-Ford – en rondgedraaid met 1 hand, door een stenen telescoop gekeken – perfect uitgelijnd op de poolster, en ik heb een zonnewijzer gezien waarmee zomer en winter tot op het kwartier nauwkeurig de tijd is af te lezen. Alles opgebouwd door één persoon, als eerbetoon aan de vrouw die ooit zijn toekomstige echtgenote zou zijn, maar hem een paar dagen voor het geplande huwelijk liet barsten.
Wrang, maar op een bepaalde manier geeft het deze plaats ook iets extra’s. Naast alle geruchten over hoe dit alles uitgehouwen en opgebouwd kan zijn zonder geavanceerde machines, hoe mensen beweren dat de spiraalvormige opbouw iets te maken heeft met leylijnen en de plek van dit bouwsel, die precies op een punt van de Bermudadriehoek zou liggen.
Hoe het ook zij; het bouwsel staat er, het is bizar, indrukwekkend en ook prachtig. De moeite van de lange rit meer dan waard.

aan: The Netherlands Consulate General in Miami
mia@minbuza.nl

Marco Island, 6 juli 2011

Zondag 3 juli jongstleden ben ik aangekomen op de luchthaven van Miami. Helaas duurde het een stuk langer dan gepland om de Verenigde Staten binnen te komen. De reden daarvoor; mijn nieuwe paspoort heeft nummer N████K0L9, maar ik blijk mijn ESTA te hebben aangevraagd voor paspoortnummer N████KOL9. Dit leed ertoe dat me werd verweten dat ik mijn bezoek aan de VS niet voortijdig had aangemeld, waardoor ik na de paspoortcontrole nog een goed uur door heb moeten brengen in een wachtkamer achter een electronisch afgesloten deur.
Al kan ik niet anders dan zeggen dat ik daar keurig en respectvol ben behandeld, het zal wel nooit mijn hobby worden lange tijd in dergelijke ruimtes door te moeten brengen – al zouden ze me er verwelkomen met warme koffie en appelgebak met een toefje slagroom.

Dat is de reden dat ik mij meld. Gode zij dank ben ik ondanks mijn verschrijving toch toegelaten tot de VS, maar met het mijn toegewezen paspoortnummer kan ik de komende jaren nog het een en ander verwachten. Niemand verwacht een cijfer in een reeks letters – zeker geen nul.
Het zou daarom in mijn optiek de moeite waard zijn te overwegen de tekens O, 0, Q, 1 en I in het geheel niet te gebruiken bij het uitgeven van paspoortnummers. Ik kan uit eigen ervaring melden dat dit leidt tot verwarring.

Groetend,
Christiaan.

Een van de redenen om gisteren al in de Verenigde Staten aan te komen, was m’n nieuwsgierigheid naar hoe hun onafhankelijkheidsdag nou eigenlijk gevierd wordt. Dat blijkt heel divers; degenen die een vrije dag hebben, bezoeken de festiviteiten die op deze dag worden georganiseerd, en gaan dus zandkastelen bouwen, naar een openluchtconcert of brengen de dag door op ee bootje.
Niet iedereen heeft die luxe; ik heb wat inkopen gedaan bij een Walmart, en voor de mensen die daar werken is het een dag als alle andere.
In de avond werd ik via de mensen waar ik nu logeer uitgenodigd bij hun familie in een appartementje aan de kust. Het water van de Golf van Mexico is zo helder dat je, vanaf het balkon de vissen en dolfijnen kunt zien zwemmen.
Het traditionele overvloedige eten voor vandaag komt goeddeels van de buitengrill. Zelfgemaakte hamburgers en gemarineerde ribbetjes, aangevuld met koude salades, zelfgeperste limonade en ijsthee. Het weer is zalig. Het kwik stijgt net niet tot de 30 graden, het is niet al te benauwd, en er staat een heerlijk briesje.
Ideaal weer om vanuit een tuinstoel op het strand het vuurwerk te bekijken, temidden van honderden anderen. Gezinnen met kinderen, opgeschoten pubers met een radio en hun eigen vuurwerkvoorraadje, alles loopt er door elkaar. Vaak met een provisorische halsketting van glowsticks om de nek. Leuk om een keertje mee te maken.

Sommige dingen verdienen een herkansing, en omdat komende week voor de laatste keer in de geschiedenis van de mensheid een Space Shuttle gelanceerd zal worden, vond ik het het proberen waarde aan de overkant van de Atlantische Oceaan te gaan kijken. Daar ben ik nu dus.
Ondanks dat het een rechtstreekse vlucht van net iets meer dan 9 uur (dus 3 films) was, ben je toch een hele dag kwijt hier te komen.
Niet in de laatste plaats omdat me bij aankomst een leuke verrassing stond te wachten; de O in mijn paspoortnummer blijkt stiekem een 0 te zijn, en daardoor was mijn electronisch inreisformulier onvindbaar – en als dat gebeurt word je naar een alternatieve wachtruimte gedirigeerd waar je moet wachten en groene papiertjes in moet vullen.
Niet leuk als je weet dat er nog een beste rit aan zit te komen. Het oppikken van de huurauto is zo’n punt niet, dat gaat redelijk vlot, al had ik nu veel minder keus qua vervoermiddel. De vorige keer kon ik kiezen tussen een Nissan en een Mercuri, nu was het de keus tussen een lichtgrijze of donkergrijze Daewoo Chevrolet Aveo. Een wagentje dat zelfs naar Europese maatstaven wat krap en oncomfortable genoemd mag worden. Met de stoel in z’n allerachterste stand zit je nog steeds met dubbelgevouwen knietjes achter het stuur. En niet alleen dat maakt alleen al het terrein van ‘t vliegveld verlaten is, zelfs met TomTom, een heidens karwei. Om nog maar niet te spreken over het verlaten van Miami zelf. Ik vind het een vreselijk gat om te rijden. Bah. Zo rustig en gemoedelijk als buiten de steden wordt gereden, zo lomp en onbenullig rijden de Miaminezen – over platen asfalt vol gaten, maar zonder logica of structuur.

Ondanks dat alles ben ik heelhuids, maar na het donker, aangekomen op m’n logeeradres, waar een heerlijk opgemaakt bed op me wacht. Morgen wordt de onafhankelijkheidsdag gevierd. Alleen al hier op het strand gaat voor tienduizenden dollars aan vuurwerk de lucht in. Decadent, maar wellicht wel indrukwekkend?