Grrrrrrr
June 16th, 2009Ik had me voorgenomen een lekker analyserend lapje tekst te produceren, waarin ik iets zeg over de bizarre gevolgen die het nu heeft dat Mousavi volgens de officiële tellingen bij de presidentsverkiezingen in Iran 33,75% van de stemmen heeft ontvangen. 1 op de 3, en in de hoofdstad Teheran zelfs een ruime meerderheid, durft er openlijk voor uit te komen dat ze het niet meer zien zitten de les gelezen te krijgen door een ultraconservatieve ayatollah en dito president. Het eindigt vooralsnog in chaotische taferelen die op het eerste gezicht lijken op wat eerder dit jaar gebeurde in Modavië.
De verslaggeving vanuit Iran in de aanloop van de verkiezingen, voor de massaprotesten en toen journalisten nog op straat mochten, was aanleiding voor kamerlid Martin Bosma van de partij die pretendeert te ijveren voor meer vrijheid aanleiding vragen te stellen aan minister Plasterk. Dat deed hij al eerder, toen ging het over de uitzendtijd van Sesamstraat, maar nu ging het over een lapje stof. Journaliste Nicole Le Fever was namelijk tijdens een journaalitem in beeld verschenen conform de wettelijke Iraanse kledingvoorschriften. Ofwel, met bedekt haar. Hoe bizar het ook mag zijn dat in de wet wordt bepaald dat, om het bijbels te omschrijven, ‘vrouwen zich waardig, sober en ingetogen kleden,’ is het nog veel vreemder dat men er hier kennelijk aanstoot aan neemt als iemand die te gast is in het buitenland zich aanpast aan de lokale gebruiken. Grappig genoeg heb ik veel meer moeite met gasten die zonder enige vorm van schaamte allerlei tempels of anderszins voor anderen heilige of speciale gebouwen binnenbanjeren in korte broek met bijpassende harige melkflesbenen en openluchtsandalen met witte sokken, maar als iemand er zo bij wil lopen, zal ik daar niet snel moeilijk over doen. Ze doen maar. En wat mijn voornemen betreft; in plaats van een analyse in elkaar draaien, zal ik een dezer dagen Persepolis, uiteraard in de oorspronkelijke Frans ingesproken versie, weer eens gaan bekijken.