Nu vind ik het een beetje jammer om op een appartementje te wonen. De lucht op de terugweg van werk naar huis was betoverend mooi. Kaarsrechte bliksemflitsen recht naar beneden, en imponerende ontladingen van wolk naar wolk…

Het is weer om op een beschut plekje met vrij zicht foto’s te maken met een sluitertijd van 30 seconden of meer….

Eigenlijk praat ik nooit over de dingen die op m’n werk gebeuren. Niet dat het zo geheim is wat ik doe, maar ik vind het wel zo netjes mijn broodheer met enige discretie te behandelen.
Toch volgt nu een uitzondering. Zoals wel vaker gebeurt heb ik vandaag een uitgebreide buitenronde gemaakt langs een aantal onbemande installaties.
Enigszins verrast was ik toen ik bij eentje daarvan een onbekende auto geparkeerd zag staan met een mannetje erin. Toen ik ineens ook een dameshoofdje boven ‘t stuur uit zag komen werd me ineens alles duidelijk. Het is er het weer voor, dus ik kijk discreet de andere kant op… maar zoek de volgende keer een hotelletje op, okee?

Graag had ik hier een heel uitgebreid verslagje geschreven van de mooie musical Moulin Rouge, die dit weekend is opgevoerd in het eveneens mooie Parktheater in Eindhoven.
Echter, ik durf het niet aan. Ik heb absoluut genoten van de voorstelling, en van de nazit in de foyer, waar ik in gesprek kwam met iemand die bij tijd en wijle voor neppatiënt moet spelen voor mensen die een medische opleiding volgen. Zo onder het genot van een La Trappe is dat een leuk onderwerp.

Toch durf ik het niet aan een waardeoordeel over de voorstelling zelf uit te spreken, omdat ik door omstandigheden ruim een half uur te laat de zaal binnenstrompelde, en dus een heel stuk gemist heb. Ik ben echt op tijd vertrokken uit het ouderlijk huis, waar vaderdag werd gevierd met een heerlijke stapel pannenkoeken, en tot Eindhoven lag ik heerlijk op schema om ruim op tijd te komen, maar daar ging het mis. Ik heb maar liefst 2 mobiele telefoons met navigatiesoftware, maar als je die geen van beiden bij je hebt, ben je aangewezen op een printje van de ANWB routeplanner. Die heb ik dan ook ter harte genomen. Afrit 6 van de A50 pakken, en na 6,9 kilometer rechtsaf – dat is wat het papier aangaf, en wat ik deed. Afrit 6 pakken, en dan…… kom je niet terecht op de beloofde weg naar Ekkersrijt, maar op de snelweg, en zit je ineens op een heel ander punt dan je volgens het geprinte velletje papier zou moeten zijn.
Gelukkig schijnt Eindhoven goed bebord te zijn. Schijnt… ik heb slechts één keer een verkeersbord gezien dat de weg naar het Parktheater wees, en die leed naar… een straat die was versperd door een politiebusje met blauwe zwaailampen en een mannetje in gele jas die aankomend verkeer tegenhield. Bordje ‘Centrum’ volgen kon wel, maar dat leed tot een complete carnavalsoptocht van blije mensen en een autopolonaise waar ik in totaal meer dan een uur in vast heb gestaan. Er blijkt een volksverhuizing bezig van mensen die Guus Meeuwis op hebben zien treden in het PSV-stadion.
Achteraf blijkt dat ik, toen ik stapvoets door het centrum reed, vlák in de buurt van het gezochte theater was, maar door het ontbreken van deugdelijke bebording is me dat ontgaan. Tot mijn grote schaamte heb ik ouderwets de weg moeten vragen bij een snackbar…

Lang verhaal kort, ik was blij dat ik ondanks mijn late aankomst nog naar binnen mocht. Tenslotte heb ik toch zo’n 250 kilometers afgelegd om wat cultuur op te snuiven. Was ‘t de moeite waard? Ja.

Zo aan het eind van de lente is het tijd voor de voorjaarsschoonmaak. Ramen tegen elkaar open, en op de computer de stream van Cultura24, waarop de hele dag optredens vanaf Pinkpop worden vertoond.

De oogst; € 167,50 aan Irischeques, een platenbon van 40 gulden en voor 20 euro bioscoopbonnen. Allemaal nog geldig